ରାବଣ କହୁଛେଁ ଶୁନ

ଫି ବଛର୍ ପୁଡଉଛ ମତେ

ବିଜୟା ଦଶମୀ ଆଏଲେ ।

ପୁଆଲ୍ ଦୁଇଟାକେ ଆଁକି କରି

ତାଲି ମାରୁଛନ୍ ପିଲେ।

ତ୍ରେତୟା ଯୁଗେ ମାରିଥିଲେ ମତେ

ମହାପୁରୁ ରାମ ଚନ୍ଦର୍।

ଆଉ କେଭେ ଜନମ ହେଲି ଯେ

ପୁଡଉଛ ଫି ବଛର୍ ।

ଧଏନ୍ ଧଏନ୍ ରେ ମୁନୁଷ୍ ମାନେ

ଧଏନ୍ ତୁମର୍ କରମ୍ ।

ପାରବ ଭେଲ୍ ପୁଡେଇ ତୁମେ

ଇନ ଯେତେ ଅଛନ୍ ରାବଣ।

ଦେଖତ ଘାଏ ଇ ସମାଜେ

ବୁଲୁଛନ୍ କେତେ ରାବଣ୍ ।

ତାଙ୍କର୍ କାଯେ ସୀତା ଦେବୀ ମାନେ

ଭୋଗୁଛନ୍ କେତେ କଷଣ୍ ।

ଦିନ୍ ମଏଧାନେ ଡରେଇ ଢୁପେଇ

ସଁକ ସାରୁଛନ୍ ସିଏ ।

ଦେଖ୍ଲେ ବି ସଭେ ଆଏଁଖ୍ ମୁନ୍ଦୁଛନ୍

ପୁଡାବେ ତାଙ୍କେ କିଏ ।

ମଲା ଲୋକ୍ କେ ଛୁଛା ମାହାଲିଆ

ଆଁକି ଦେଉଛ ତମେ ।

ଭକୁଆ ଲେଖେନ୍ ଡୁଗ ଡୁଗ

ଦେଖୁଛନ୍ ଇନ ସମେ ।

ହତ୍ଯା କାରୀ ବୁଲୁଛେ ଦେଖ

ତୁମର ଚାରିହିକୁତି ।

ଛୁଛାଟାକେ ମୋତେ ଆଁକୁଛ

ଧରେଇ ବିଜଳି ବତୀ ।

ଧର୍ଷଣ କାରୀ ଛାତି ଫୁଲେଇ

ବୁଲୁଛେ ପରା ପରା ।

କହେବା ଲୋକ୍ କିଏ ନେଇନ

କାଏଁଯେ ପଡବା ଧରା ।

ମୋତେ ପୁଡାଲେ ତାଲି ମାରୁଛେ

ରାବଣ ମଲା ବୋଲି ।

ନିଜେ ତ ରାବଣ ଗୁଟେ ମୁଡିଆ

ଚିହ୍ନେଇ ନେଇ ହେବା ବଲି।

ସମାଜେ ବୁଲୁଛନ୍ ଯେତେ ରାବଣ୍

ସମକୁ ଆଘୋ ଧର ।

ତା ପରେ ଯାଇ ପୁଡାବ ମୋତେ

ହେଇ ରାମ ଚନ୍ଦର୍ ।

ରାବଣ୍ କହୁଛେ ଶୁନ ଜ୍ଞାନୀ ମାନେ

ଥାଇ ସରଗ୍ ପୁରେ ।

କଥାଟା ଯଦି ମିଛ୍ ଭାବୁଛ

ମନ୍ କେ ପଚାର ଥରେ ।

ଶ୍ରୀ ଡମ୍ବରୁଧର ବାଗ,

ଚପ୍ରିଆ, ଗୋଲାମୁଣ୍ଡା, କଳାହାଣ୍ଡି