ଆସୁନାହିଁ ଜହ୍ନ...

ଆ' ବୋଲି ଡାକିଦେଲେ

ଆସୁନାହିଁ ଜହ୍ନ...

ଆକାଶରେ ଚିକିମିକି ତାରା ସାଥେ

ଆଖିରେ ଲୁହ ଝଲମଲ ।

ମେ' ମାସ ଖରା ଦାଉ

ରୋକିପାରୁନି ଫିଟାଇବାକୁ କୃଷ୍ଣଚୂଡା ରଙ୍ଗ

କାଳବୈଶାଖୀର ଅଦଉତି

ଛଡ଼େଇ ପାରୁନି ଗାଲରେ ଶୁଖିସାରିଥିବା ଲୁହର ଦାଗ ।

ଏ ବେଳେ ତାଳସଜ, ଲିଚୁ, ଖଜୁରୀ କୋଳି

ଆଖି ମିଟିକା ମାରନ୍ତି ରାଜ ରାସ୍ତା ଧାରେ

ବାହା ବେଦୀ ପରେ ପରେ ଖାସ୍ତା ଗଜା, ଲବଙ୍ଗଲତା, ଆରିସା

ସଜିଲ୍ ହୁଅନ୍ତି ବୋହୂ ବିଦା ସାଙ୍ଗରେ ।

ଛାଇ ଉହାଡ଼ରେ ଯିଏ ଠିଆ ହେଇଥାଏ

ସିଏ ନୀଳ ଆଖି ପ୍ରୀତି

ଗୋଲାପି ଓଠର ଆହାଃ

ଗ୍ରୀବା ତଳ କଳାଜାଇ

ଜହ୍ନ ପାଇଁ ପ୍ରଣୟ ଯେ' ପାଳୁଥାଏ ନିତି ।