ମାଟିର ମଣିଷ

ଭ୍ରୁକ୍ଷେପ କରେନାହିଁ କେବେ

ଗ୍ରୀଷ୍ମର ଅଂଶୁମାଳି କୋପ

ବର୍ଷାର ଭୟଙ୍କର ଗର୍ଜନ

ଶୀତର ହୀମ ଆଲିଙ୍ଗନ

କର୍ମ ତା’ର ଅଟଇ ଜୀବନ ।

ଆଳସ୍ୟକୁ ଦୂରେ ଫିଙ୍ଗିଦେଇ

ଲହୁଲୁହ ଢାଳି ପ୍ରାଣଭରି

ଦେଖୁଥାଏ ଭବିଷ୍ୟତ ସ୍ୱପ୍ନ

ସବୁଜ କ୍ଷେତ ପରଦାରେ

ମାଟି ମାଆଙ୍କ କୋଳରେ ।

ସର୍ବଦା ରତ ସେ କର୍ମରେ

ଜଗତର କ୍ଷୁଧା ଦୂର ପାଇଁ

ନିଜ ଉଦର ଜ୍ୱାଳାକୁ ଭୁଲି

ଖଞ୍ଜିଦିଏ ଆନକୁ ଆହାର

କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ବୋଲି ଯେ’ ନିଜର ।

କଷଣର କଷଟି ପଥରେ

କଷି ହେଉଥାଏ ଅବିରତ

ଆପଣାର ବାହୁକୁ ଭରସି

ମୁକ୍ତ ଆକାଶର ତଳେ

ବିଭୁକୃପା ଆଶା କରି ।

ହାୟ! ଭାଗ୍ୟର ବିଡମ୍ୱନା

ଚୁରମାର୍ କରିଦିଏ ତା’ର

ସବୁ ସ୍ୱପ୍ନର ଅଟ୍ଟାଳିକା,

ମାଟି ମା’କୁ ଜଣାଏ ବେଦନା

ସେ ଯେ’ ମାଟିର ମଣିଷ ।