ସସ୍ମିତା

ମୁଁ ତୁମକୁ ଜାଣେ କି ସସ୍ମିତା !

ନା ଶହେ ଦିନ ପୂର୍ବରୁ,

ନା ଶହେ ଦିନ ଭିତରେ ,

ନା ତୁମ ମୃତ୍ୟୁ ପରେ !

ଟି.ଭି, ଖବର କାଗଜ, ଫେସ୍ ବୁକ୍

ଏଇମାନଙ୍କଠାରୁ ଯେତିକି ଶୁଣିଚି,

ସେତିକି ତ ଚିହ୍ନିଚି ।

ନା ତା'ଠୁ କମ୍ ନା ବେଶି ।

ତୁମେ କୁନ୍ଦୁଲିର କି ପିପିଲିର

ଦିଲ୍ଲୀର କି ହରିୟାଣାର

କି ଯାଏ ଆସେ ସେଥିରେ !

ମୋ ଛୋଟ ମଗଜରେ

ଏତିକି ବୁଝିଚି ସସ୍ମିତା....

ମୁଁ ମୋତେ ଚିହ୍ନେ,

ଖୁବ୍ ଭଲ ଭାବେ ଜାଣେ ।

ଖାସ୍ ସେଇଥିପାଇଁ

ତୁମକୁ ବି ଜାଣେ ।

ଖବର କାଗଜରେ ତୁମକୁ

ପଢିଲାବେଳେ ମୁଁ ହିଁ

ନିଃଶେଷ ହେଉଥାଏ ଧୂର୍ତ୍ତ

ଶୃଗାଳର ନଖ ଓ ଦନ୍ତାଘାତରେ ।

ଧରାଶାୟୀ ହେଉଥାଏ ମୋର ଅସ୍ତିତ୍ବ ।

କର୍ତ୍ତନ ହେଉଥାଏ ମୋର ସ୍ବାଭିମାନ ।

ଜାଣ ସସ୍ମିତା !

ତୁମେ ସହ ମୁଁ ବି ଜର୍ଜରିତ,

ଲାଞ୍ଛିତ ହେଉଥାଏ ବାରମ୍ବାର

ସାମ୍ବାଦିକ ମାନଙ୍କ ପ୍ରଶ୍ନବାଣରେ ।

ତୁମ ସହ ମୁଁ ବି ଶୋଇଥାଏ

ଡାକ୍ତରୀ ମାଇନା-ଜୀବନ୍ମୃତ ଶରଶଯ୍ୟାରେ ।

ଅଣ୍ଡାଳୁଥାଏ ଆତାତାୟୀର ଅଲିଭା ଛାପ

ଛାତି, ବେକ, ଜଙ୍ଘ ସନ୍ଧିରେ ।

ମୋର ବି ଚରିତ୍ର ସଂହାର ହେଉଥାଏ

ସେତେବେଳେ, ଯେତେବେଳେ

ତୁମ ଚରିତ୍ରର ଦସ୍ତାବିଜ୍

ଓଲଟାଉଥାଏ ଅମଲାତନ୍ତ୍ର ।

ମୁଁ ବି ବାରମ୍ବାର ମରେ ସସ୍ମିତା,

ଯେତେବେଳେ ତୁମେ କାଠଗଡାରେ

ବଖାଣୁଥାଅ କେମିତି କଂସେଇ

ପରସ୍ତ ପରସ୍ତ କରି

ଛାଲ ଉତାରୁଥିଲା ତୁମ ଦେହରୁ,

କେମିତି ଟିକ୍ ଟିକ୍ କରୁଥିଲା

ତୁମ ଆତ୍ମା ,କାମନାର ଯୂପ କାଠରେ ।

କିନ୍ତୁ ମୁଁ

ଆତ୍ମହତ୍ୟାରେ ବିଶ୍ବାସ କରେନା ସସ୍ମିତା ।

ଆତ୍ମା ତ ଚିର ଅମଳିନ ।

ଗୀତାରେ ପଢିନ ...,

"ନୈନଂ ଛିନ୍ଦନ୍ତି ଶସ୍ତ୍ରାଣି....!"

ଲଢିବା ଶେଷ ନ କରି

ଶେଷ ଯାଏ ଲଢିଥିଲେ

ହୁଏ ତ ପୋଛି ପାରିଥାନ୍ତ

ଅବାଞ୍ଛିତ ଦାଗ ,

ଫାଶୀଖୁଣ୍ଟରେ ଝୁଲିଥାନ୍ତା ଜରାସନ୍ଧ ।

ମୁଁ ବି ସଗର୍ବ କହିପାରିଥାନ୍ତି.....

ମୁଁ ତୁମକୁ ଜାଣେ,

ଖୁବ୍ ଭଲ ଭାବେ ଜାଣେ ।।