ଭାରି ମନେ ପଡେ

ଜଉ କଣ୍ଢେଇ ଲୋ ଜଉ କଣ୍ଢେଇ

ଲାଖରୁ ତିଆରି ତୁହି,

ତୋ ସାଥିରେ ଯୋଡା କେତେ ଯେ ଐତିହ୍ୟ

କଳାନୈପୁଣ୍ୟ ଥାଇ ।

ଜଉ ଲାଖରେ ତ ତିଆରି କେତେ

ଅପୂର୍ବ କଣ୍ଢେଇ,

ପିଲା ଠାରୁ ବୁଢା ସଭିଏଁ ପଡି

ଯାଆନ୍ତି ତୋ ପ୍ରେମରେ ସେହି ।

ଜଉ କଣ୍ଢେଇ ଯୋଡି କାଳେ 

ସଧବାର ସୁହାଗ,

ସେ ଯୋଡି ପୂଜିଲେ ଦମ୍ପତିଙ୍କ

ନ ହୁଅଇ ବିଛେଦ ଯୋଗ ।

ଲୋକକଥା ଏହା ଶୁଣେ ମୁଁ 

ଜଉ କଣ୍ଢେଇ ବିବାହ,

କରିଲେ ଦମ୍ପତିଙ୍କୁ ମିଳେ ସାତ

ଜନ୍ମର ସୁଖ ସୌହାର୍ଦ୍ଦ୍ୟ ।

ଅତି ଶରଧାରେ ଆଣେ ମୁଁ ହଳେ

ଜଉ କଣ୍ଢେଇ,

ପ୍ରତି ସାବିତ୍ରୀ ବ୍ରତ ଦିନ ପୂଜେ

ମନ ଲଗାଇ।

କଳା,ସଂସ୍କୃତି ସମ୍ପନ୍ନ ସହରେ 

ଏ ନିଆରା ପରମ୍ପରା,

ବଡ଼ ଆଗ୍ରହ ଉଲ୍ଲାସରେ ପାଳନ୍ତି

ବାଲେଶ୍ଵର ସାରା ।

ମଣିଷ ବିବାହ ପରିକା ବର

ରୋଷଣୀ କରି,

କନିଆଁ ଘରକୁ ଯାଏ ସେ

ବରଯାତ୍ରୀ ଧରି ।

ବାଜା,ବାଣ,ରୋଷଣୀ ସାଥିରେ

ନାନା ପ୍ରକାର ଲାଇଟ,

ଆଖି ଝଲସାଇ କନିଆଁ ଘର

ଦିଅନ୍ତି ଯୌତୁକ ଭେଟି ।

ବାଲେଶ୍ଵର ସାରା ଦୁଲୁକେ 

ଦେଖି ସେ ବାହାଘର,

ଜଉ କଣ୍ଢେଇ ଲୋ ତୋ ପାଇଁ କେତେ

ପାଉ ଖୁସି ଖବର ।

ଜେଜେ ଜେଜେମା ତ କହନ୍ତି କେତେ 

ତୋର କାହାଣୀ,

ତୋ ପାଇଁ କାଳେ ଖୁସି ଆସେ 

ଆମ ଘରକୁ ପୁଣି ।