କଲମ ର ଦୁଃଖ

କାହା ହାତ ଆଉ ଥକୁ ନାହିଁ ଆଜି,

କଲମ ଯାଇଛି ଥକି,

ଯେଉଁ କଲମ ତ ଆଗେ ଲେଖୁଥିଲା,

ଆଜି ନିିିରବେ ସହୁଛି ଦେଖି ।

ନିଜ ସ୍ବାର୍ଥ ପାଇଁ ଅନ୍ଧ ସମାଜ ତ,

କଲମ କୁ ଗଲା ଭୁଲି,

ଶୋଷଣ ପେଷଣ ଦୂଷଣ ବିରୋଧେ,

ଲେଖୁଥିଲା ମନ ଖୋଲି ।

ଚିର ମୌନୀ ତନୁ ଝରୁ ଥିଲା ଲହୁ,

ଲୁହ ହୋଇ ତାର ମୁନେ,

ନିଜେ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ପାଷାଣ ହୃଦୟେ,

ଜାଳୁଥିଲା ବହ୍ନି ମନେ ।

ଆଗ ପରି ସିଏ ଆଜି ବି କହୁଛି,

ଛାଡ ଛୁରୀ କରବାଳ ,

ତୁମରି ଛୁଆଁରେ ଫଳପ୍ରସୂ ହେବି,

ଏଇ ଅଭିଳାଷ ମୋର ।