ନରକ ଲୋକ

ବୁଲି ଚଉପାଶ ଦେଖିଲି କା' ବାସ

ଉପରେ ନାହିଁ ବି ଚାଳ

ଗରିବ ସକଳ ଡହଳ ବିକଳ

ପେଟ ପାଇଁ ଚିରକାଳ ।

ହତାଶେ ପ୍ରକାଶେ ଜୀଇଁବା ସକାଶେ

କାମ ଖୋଜୁଥାଏ ହାତ

ଏ ଦେଶରେ ଆମ ନକରିଲେ କାମ

ମିଳେନି ମୁଠାଏ ଭାତ ।

ସ୍ଵାଭିମାନ ହରା ଜୀବନ ଏ ପରା

ଲାଗେ କେଡ଼େ ହୀନିମାନ

ଜୀଇଁବାଟା ବିଷ ମଣେ ଏ ମଣିଷ

ନଲୋଡଇ ଅନୁଦାନ ।

ହିସାବ ନିକାଶ କରି କେ ବିକାଶ

ନାଆଁରେ ହୁଙ୍କାର ଛାଡେ

ରାସ୍ତା କଡେ ବସା ଦୀନ ଜନ ଦଶା

ଦେଖି କେତେ ଲାଜ ମାଡେ ।

ଟୋପାଏ ପେଜରେ ଧୂଳିର ଶେଯରେ

ଦିନ ଗଣେ ଯିଏ ନିତି

ଦୁର୍ବିସହ ତାର ଦେହେ ବଳତ୍କାର

ଏହି ତ ସମାଜ ରୀତି ।

ମଣିଷର ଖୋଳେ ଥିବା ପଶୁ କୋଳେ

ଅବହେଳିତାର ଶ୍ଵାସ

ବହୁଥାଏ ଖର ଲାଞ୍ଛନାର ଗର

ପିଇ ପିଇ ବାରମାସ ।

ନାଲି ଆଖି ତଳେ ଉଦର କି ଭଲେ

ଭରିବାରେ ଥାଏ ମାନେ

ଅମଣିଷ ପ୍ରାୟେ ଓଠ ଚାଟୁଥାଏ

ଆଖି ଲୁହ ପ୍ରତିଦାନେ ।

ଦୀନ ଦୁଃଖୀ କଥା ପାଇଁ କେବେ ମଥା

ପୂରାଏନି ସୁଖୀ ଲୋକ

କେମିତି ଭଲରେ ନିଦାନ କଲରେ

ଥାଉଁ ଏ ନରକ ଲୋକ ?

ପ୍ରସନ୍ନ କୁମାର ମାଦଳା