ପିତା

ପିତୃ ପୟର ମୋ ଈଶ୍ଵର ସମାନ

ପଦେ କରେ ମଥାନତ

ପିତୃ ପରିଚୟ ଥାଏ ବୋଲି ସିନା

ପୁତ୍ର ନୁହେଁ ଅବାଞ୍ଛିତ ।

ପିତାର ମର୍ଯ୍ୟଦା ରଖେ ଯିଏ ସଦା

ସନ୍ତାନେ ଉତ୍ତମ ଭାବ

ପିତା ଦେଉଥାଏ ଅମୃତ ପରଶ

ଭାଗ୍ୟବାନ୍ ଜାଣେ ସ୍ୱାଦ ।

ପିତା ସ୍ୱର୍ଗ ବୋଲି ଜଗତେ କଥିତ

କେହି ନୁହେଁ ତାହା ସମ

ମାତାର ଲାଳନ ଧରତୀ ସମାନ

ପିତାର ଛାୟା ପବନ ।

ବଞ୍ଚିବା ଦୁଃସହ ପିତାର ବିହୁନେ

ପିତା ପରିବାର ପ୍ରାଣ

ସେ ପ୍ରାଣକୁ ଯାର ଅନାଦର ଭାବ

ମଣିଷ ନୋହିବ ଜାଣ ।

ପିତା ପ୍ରୀତ ହେଲେ ପ୍ରିୟନ୍ତି ଦେବତା

ପିତା ନମଣିବ ହେୟ

ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମେ ଛାଡି ଦାୟିତ୍ଵ ଦାହିଲେ

ନର୍କ ଭୋଗିବା ନିଶ୍ଚୟ ।

ବାଳ ବୟସରୁ ଯୁବାବସ୍ଥା ଯାଏ

ଆଦର୍ଶ ସଂସ୍କାର ଦିଏ

ସ୍ଵାର୍ଥ ତ୍ୟାଗ ତାର କେହି ନଦେଖନ୍ତି

ନୀରବ ଅନ୍ଧାରେ ରହେ ।

ଅସାଧ୍ୟ ସାଧନ ହିମାଦ୍ରି ଲଂଘନ

ପିତା ପାଇଁ ସବୁ ଛାର

ସନ୍ତାନ ସରାଗେ ଜଳାଂଜଳି ଦିଏ

ଜୀବନ ଉତ୍ସର୍ଗ ତାର ।

ପିତା ତୁମେ ଆଜି ନାହଁ ବହୁଦୂରେ

ଛାଡିଗଲ ଅବଦାନ

ପିତା ଯେ ପାଇଛି ପିତୃତ୍ଵ ସନ୍ଧାନ

ଅନ୍ତଃସ୍ଫୁର୍ତ୍ତି ଆରୋହଣ ।

ପ୍ରଶାନ୍ତ କୁମାର ହୋତା