ବର୍ଷା ଉପରେ ଅଭିମାନ

ବର୍ଷାରେ ଭିଜି ନଥିବା ପରି ମଣିଷଟେ ବୋଧ ହୁଏ ସୃଷ୍ଟିରେ ନାହିଁ |

କିନ୍ତୁ ମୁଁ ହତଭାଗା , କେବେ ଡେଟିଙ୍ଗରେ ଗଲା ବେଳେ ବର୍ଷା ହୁଏନି  |

ବିଜୁଳି ମାରେ , ଘଡ ଘଡି ବି ହୁଏ ,

କେହି ଜଣେ ଚମକି ପଡି ଛାତିରେ ବାଡେଇ ହେଇଯାଏ |

କିନ୍ତୁ ବର୍ଷା ହୁଏନି |

ଯୋଉ ଦିନ ବର୍ଷା ପାଇଁ କବିତା ଟିଏ ଲେଖି ବସେ ,

ଠିକ୍ ସେଇ ଦିନ ବର୍ଷା ହୁଏନି |

 ଶ୍ରାବଣର ବର୍ଷା ତ ବୋଲବମ୍ ଭକ୍ତଙ୍କ  ପାଇଁ  |

ଆଷାଢ଼ର ବର୍ଷା ତ ଚାସବାସ ପାଇଁ  |

ଆଉ ମୁଁ ?

ମୋ ପାଇଁ ?

ଯାହାର ପ୍ରେମ ପାଇଁ ,ଯନ୍ତ୍ରଣା ପାଇଁ

ଉନ୍ମାଦନା ପାଇଁ , ମୁକ୍ତି ପାଇଁ  ,ମାଦକତା ପାଇଁ  ଖାଲି ଦରକାର୍ ବର୍ଷା ଆଉ ବର୍ଷା  |

ମଣିଷ ତ ବୟସର ପରିସୀମାକୁ ରୋକି ପାରିବନି ,

କୌଣସି କାଗଜ ଡଙ୍ଗାର ଦୁନିଆ  ପାଇଁ |

କୋଉ ମନ୍ତ୍ର ଆଉ ତନ୍ତ୍ରର ଥାଳ ନେଇ ଭିକ୍ଷା କରିବା ମତେ ପସନ୍ଦ ନୁହେଁ  |

ମୁଁ  ଚାହେଁ ବର୍ଷାର ପାଦରେ ପାଉଁଜି ଥାଉ |

ଖାଲି ପାଉଁଜି ନୁହଁ ଅଳତା ବି ଥାଉ |

ମତେ ଭିଜେଇବା ପୁର୍ବରୁ ମୋ ଅଗଣାକୁ ଭିଜେଇ ଦଉ |

ମୋ ଝରକା କଣରୁ ମତେ ଦେଖେଇ ଦଉ ତା ଗୋରା ଦେହ |

ଯଦି ଏମିତି ସବୁ ସର୍ତ ରେ ବର୍ଷା ରାଜି ହୁଏ ତାହେଲେ ମୁଁ ବି କଥା ଦଉଛି

ଭୁଲି ଯିବି ସବୁ ବୃଥା ଅଭିମାନ ,

ଆଉ କେବେ ବି ଧରିବିନି  ଛତାଟିଏ ଶେଷ ବର୍ଷା ରାତି ଯାଏଁ |