ସ୍ମୃତି,ତୁମେ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରଜାପତି

ସ୍ମୃତି ତ ସୁନ୍ଦର ଭିଜେଇ ଭିଜେଇ

ହୃଦୟ ମଧୁର କରେ ।

ମରୁ ମରୀଚିକା ମନର ବେଳାରେ

ପ୍ରୀତିର ପୁଲକେ ଭରେ ।

କିଛି ସ୍ମୃତି ଆସେ,ଆସି ଚାଲିଯାଏ

ଅନ୍ତରକୁ ଚହଲାଇ ।

କିଛି ସ୍ମୃତି କିନ୍ତୁ ଚିରନ୍ତନୀ ସୌମ୍ୟା,

ମନ ଦିଏ ଦୋହଲାଇ ।

କିଛିଟା ଭାବନା ବ୍ୟଥାରେ ବ୍ୟଥାରେ

ଲୁଚିଯାଏ,ହଜିଯାଏ ।

ଅବ୍ୟକ୍ତ ଅବ୍ୟକ୍ତ ସୁରଭି ସଂଚାରି

ଉଇଁ, ଅପସରି ଯାଏ ।

ଅପସରେ ସିନା ଲୁଚି ଝୁମି ଝୁମି

ଅଙ୍କେ ଉଙ୍କି ମାରୁଥାଏ ।

ମଉଳି ଯାଇ ବି କଅଁଳି କଅଁଳି

ଦିଗ୍ ବଳୟେ ଦିଶୁଥାଏ ।

ମଣିଷର ସିନା ମରଣ ରହିଛି

ସ୍ମୃତି ତ ଚିର ଅମର ।

ଯେତେଦୂରେ ଯାଏ ସେତେ ଜିଉଁ ଥାଏ

ନେଇ ଅଙ୍କୁର ମଧୁର ।

ସୁମଧୁର ସ୍ମୃତି ସଦା ସୁଲଳିତ

ମୃଣ୍ମୟୀ ଦିବ୍ୟ ଲଳନା ।

ନାଚି ନାଚୁଥାଏ ତରଙ୍ଗେ ତରଙ୍ଗେ

ରୂପ ଗୁଣେ ଦିବ୍ୟାଙ୍ଗନା ।

ମଣିଷ ଜୀବନ ମଧୁର ସ୍ମୃତିରେ

ସୁରଭିତ,ସୁଶୋଭିତ ।

ସ୍ମୃତି ତା'ର ସାଥି ଜୀବନେ ସଂଘତି

ଦେଇ କରେ ପୁଲକିତ ।

ସ୍ମୃତି ଲୋ,ତୁ ସତ୍ୟ,ସଦ୍ୟ ପ୍ରଜାପତି

ବିବର୍ଣ୍ଣା କେବେ ହେବୁନି ।

ଚିରନ୍ତନୀ ହୋଇ ଥିବୁ ମୋ' ସାଥିରେ

ସୌଦାମିନୀ ହେବୁ ନାହିଁ ।

ତୋ'ରି କଳ୍ପନାରେ ଝରିବ, ମୋ' ତୁଳୀ

ରଚିବ ରମ୍ୟ କବିତା ।

କବିତା କୋଳରେ ଅଙ୍କଶାୟୀ ହେବୁ

ହେବୁ ଲୋ ଜଗତ ଜିତା ।