ଜରି ଗୋଟାଳି

ତାର କାମ ହେଲା ସହରର

ଗଳି କନ୍ଦି ପାର୍କ ରାସ୍ତା

ସବୁଆଡେ ବୁଲି ବୁଲି

ଜରି ଗୋଟେଇବା ।

ଅବିରତ ସେ ତାର

ପେଟ ଛାଖଣ୍ଡକ ପାଇଁ

ଘୁରି ବୁଲୁଥାଏ ।

କିନ୍ତୁ ସିଏ ସମାଜକୁ ଦେଖିଛି

ବହୁତ ପାଖରୁ ।

ଦେଖିଛି ସଞ୍ଜୁଆ ପାର୍କର

ସେହି ଝାପ୍ସା ଅନ୍ଧାରରେ

ଶିକ୍ଷିତ ସମାଜର ଉଚ୍ଚଶିକ୍ଷିତ

କାର୍ଯ୍ୟକଳାପକୁ ।

ଦେଖିଛି ଅଧଗଢା ଭଙ୍ଗା କୋଠା

ଭିତରେ ରତୀ କରୁଥିବା

ସେହି ଭଦ୍ରମୁଖା ଧାରୀ

ଲୋକ ମାନଙ୍କୁ ।

କିଛିଟା ମୁହୂର୍ତ୍ତ ପରେ

ଦେହରୁ ଧୁଳି ମଳି ଝାଡ଼ି

ଚହଟ ଚିକ୍କଣ ହୋଇ

ଛାତିକୁ ଫୁଲେଇ ଚଳୁଥାନ୍ତି

ରାଜରାସ୍ତାରେ ।

ଅନେକ ସମୟରେ ପାଇଛି

ଆଉ ଦେଖିଛି ଏହି ଆବର୍ଜନାରେ

ଜରିରେ ପଶିଥିବା

ଦୁନିଆଁର ଆଲୋକ

ଦେଖିନଥିବା କିଛି କଅଁଳ

ନିଷ୍ପାପ ଶିଶୁଙ୍କୁ,

ମୃତ ଅବସ୍ଥାରେ ।

ସେତେବେଳେ ଆତ୍ମାକୁ

ବହୁତ ବାଧେ କିନ୍ତୁ

ଶିଶୁଟିକୁ ଫିଙ୍ଗି ଦେଇ

ସେହି କୁକର୍ମୀ ପିତାମାତା

ବହୁତ ଖୁସି ହେଉଥିବେ

ନିଜ ମୁଣ୍ଡରୁ କଲଙ୍କର

ବୋଝ ଓହ୍ଲେଇ ଦେଇ ।

ଆଉ ପୁଣି ଥରେ ଦୁନିଆଁ ଆଖିରେ

ଖୁବ ଖୁସିରେ ଶୃଙ୍ଖଳିତ

ଆଉ ସମ୍ମାନସ୍ପଦ ହୋଇ

ବୁଲୁଥିବେ ।

କାହିଁକିନା ତାଙ୍କ ଦେହରେ

ଧୂଳି ଲାଗିନଥିବ ।

ଚେହେରା ଥିବ ଚହଟ ଚିକ୍କଣ ।

ସେଥିପାଇଁତ ଦେହରେ ଧୁଳି

ଲାଗିଥିବା ହେତୁ

ସମାଜ ଆଖିରେ ସେ ଘୃଣ୍ୟ

କାହିଁକିନା ସିଏ ଗୋଟେ ଜରିଗୋଟାଳି ।