ମୁଁ ଗୃହିଣୀ

ସକ୍ଷମ ମୁଁ ନ ହୋଇପାରେ 

କିଛି ରୋଜଗାର ପାଇଁ 

ହେଲେ ସଞ୍ଚୟ ଓ ଘର ଚଲେଇବା ରେ 

ମୁଁ ବେଶ ଧୁରନ୍ଧର 

ମାସ ଶେଷରେ ଦରମା ଅଣ୍ଟୁ କି ନ ଅଣ୍ଟୁ 

ସୁରୁଖୁରୁ ରେ ଚାଲିଥାଏ ମୋ ସଂସାର   l

କୁଣିଆ ମଇତ୍ର ଯାନିଯାତରା 

ବାରମାସ ତେର ପୂଜା ପରବ 

ଶ୍ରଦ୍ଧା ସମ୍ମାନ ଭକ୍ତିର ନୈବେଦ୍ୟ 

ବାଢିଦିଏ ସମସ୍ତଙ୍କୁ କରି ଆପଣାର 

ନ ଥାଏ ତିଳେ ହେଁ କ୍ଳାନ୍ତି ଅବଶୋଷ 

ସଭିଙ୍କ ଖୁସିରେ ମୁଁ ହୁଏ ସନ୍ତୋଷ     l

ପିଲାଙ୍କ ପାଠପଢା ଖେଳକୁଦ ବୁଝେ 

ଦିଏ ଉଚିତ ଶିକ୍ଷା ଓ ସଂସ୍କାର 

ସବୁ ଗୁରୁ ଦାୟିତ୍ୱ ବହନରେ 

ନ ଥାଏ କେବେହେଁ ହେଳା ମୋର 

ଛୋଟ ବଡ଼ ସବୁ ସୁବିଧା ଅସୁବିଧା 

ସ୍ୱାମୀଙ୍କ ପୂର୍ବରୁ ସମ୍ଭାଳି ନେବାକୁ ମୁଁ ତତ୍ପର l

କେବେ ପ୍ରଣୟିନୀ କେବେ ପ୍ରେମିକା 

ସ୍ୱାମୀ ପାଇଁ ସାଜେ ଅଭିସାରିକା 

ମାତୃତୁଲ୍ୟ ହୋଇ ପୁଣି କେବେ 

ସେବା ଓ ମମତାର ଝରାଏ ଗଙ୍ଗା 

ବନ୍ଧୁ ସମ ଜାଣେ ମନର କଥା 

ବାଣ୍ଟିନିଏ ସବୁ କଷ୍ଟ ଓ ବ୍ୟଥା       l

ତଥାପି ଯେବେ ଘରୁ ଗୋଡ଼ କାଢ଼େ 

ସମାଜ ଶୁଣାଏ ଏହି ଅସହନୀୟ ଉକ୍ତି 

" ଓ ! ଆପଣ ତା ହେଲେ କିଛି କରନ୍ତିନି "

ଭାଙ୍ଗିଯାଏ ମନ, ଆଘାତ ପାଏ ଆତ୍ମବିଶ୍ୱାସ 

ଦୋହଲିଯାଏ ଧେର୍ଯ୍ୟ ର ବନ୍ଧ 

ସତରେ ! କାମ କରିବାର ସଂଜ୍ଞା କଣ ଏୟା ରଖିଛି ମଣିଷ ? 

ସେ ସବୁ ବି ସହିଯାଏ ଜଣେ ଗୃହିଣୀ 

ଯିଏ ସବୁ ବାହାରେ କୁହନ୍ତି ସେ ତ ପର 

କିନ୍ତୁ ବଢିଯାଏ ମୋ ହୃଦୟ ବେଦନା 

ଯେବେ କ୍ଷତ ଦେଇଯାଏ କେହି ନିଜର 

କହି ସେହି ବାକ୍ୟ ବାରମ୍ବାର 

" କଣ କରୁଥିଲ କି ଦିନସାରା ? କିଛି ତ କାମ ନାହିଁ ତମର l "