ଜ୍ୱଳନ

ଆକାଶେ ଜଳୁଛି ସୂର୍ଯ୍ୟ

ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ ନକ୍ଷତ୍ରମଣ୍ଡଳ,

ବନସ୍ତେ ବି ଜଳୁଅଛି ଘୋର ଦାବାନଳ ।

ସମୁଦ୍ରେ ଜଳୁଛି କୁହୁଳି କୁହୁଳି

ଲେଲିହାନ ଶିଖା ହେଲେ

ଦିଶେନାହିଁ ବାଡବାଗ୍ନି ସମୁଦ୍ର ଅନଳ ।

ମୁଁ ବି’ ତ ଜଳୁଛି ନିତି

ନିରବରେ ସବୁରି ଦୃଷ୍ଟି ଅଢୁଆଳେ

ତୃଷାର୍ତ୍ତ ହୃଦୟକୁ ମୋର ମିଳେନାହିଁ

ଦୁଇ ବୁନ୍ଦା ପ୍ରେମ ସୁଶିତଳ ଜଳ ।

କେବେତ କହିନି କାହାକୁ,

ଦେଇନାହିଁ ତିଳେ ମାତ୍ର ଦୋଷ ।

କେବେ ଜଣେ କ୍ରୋଦ୍ଧରେ

ଚିତ୍କାର କରିଲା, ଆଉ କହିଲା

ଏଇଟା ମୋର ପୁରୁଣା ଅଭ୍ୟାସ ।

ସବୁ ଥିରେ ମୁଁ ପ୍ରେମକୁ,

ଜବରଦସ୍ତ ସାମିଲ କରୁଛି ।

ବୈଶାଖର ଖରା କଥା ନକହି,

ପ୍ରେମକୁ ବି ବୈଶାଖର ଖରାରେ ଯୋଡୁଛି ।

ତୁମେ ବା ଜାଣିବ କେମିତି,

ଏଇ ଅଧାଜଳା ପ୍ରେମିକର ଭାଷା ?

ମୁଁ ତ ସମଦର୍ଶୀ ସନ୍ଥ ପାଲଟିଛି,

ଏ ଗଛରେ, ପତ୍ରରେ,

ଜଡ ଆଉ ଚେତନରେ,

ସବୁଠି ମୁଁ ମୋ ପ୍ରଭୂଙ୍କୁ ନୁହେଁ,

ପ୍ରେମକୁ ଦେଖୁଛି !

ପ୍ରେମର ଜ୍ୱଳନ ଅବା,

କାହାକୁ ଛାଡିଅଛି ଭଲା ?

କିଏବା କାହିଁକି ବୁଝିବ

ଜଳି ଜଳି ମୁଁ ଯେ ଏଠି କେମିତି ବଞ୍ଚିଛି !

ରାଧା ବି ଜଳିଛି ଏଠି, ମୀରା ବି ଜଳିଛି,

ଅଷ୍ଟପାଟ ମହିଷୀ ଗହଳେ

କୃଷ୍ଣ ବି ଜଳିଛି ।

ହୀର୍ ବି ଜଳିଛି ଏଠି ରାଞ୍ଝା ବି ଜଳିଛି

ଲୈଲା ସାଥେ ମଜନୁ ବି ଜଳିଛି ।

ମୁଁ ବି ତ ଜଳୁଛି ଆଜି,

ପ୍ରେମ କରିବାର ସାହସ ଯା’ କରିଛି ।

ମୋତେ ଲାଗେ ସତେ,

ବିରହରେ ଜଳି ପାରୁଛି ବୋଲି ସିନା,

ଲୈଲା ମଜନୁଙ୍କ ଶ୍ରେଣୀରେ