ସାଥି

ନାମଯଜ୍ଞ ମିଶ୍ର

ନିଃଶ୍ୱାସକୁ କି ବିଶ୍ୱାସ ଅଛି ?

ଆସେ , ଯାଏ , ମାୟା ରଚେ

ସଙ୍କଟରେ ପଳାଏ ମୁରୁଛି ।

ପବନଟା କାହା ‘ସାଥି’ ନୁହେଁ

ଫମ୍ପା ମାଠିଆରେ ରଚେ ରାସ ,

ସାଥି ହୋଇ ଆଶ୍ଳେଷେ ଜଡାଇ

ଛିନ୍ନକରେ ବର୍ଷାର ଆୟୁଷ ।

ବାଦଲ ହିଁ ବରଷାର ସାଥି

ସ୍ରବିତାରେ ଢାଳଇ ପୀୟୁଷ ।

ବରଷାକୁ କରେ ମହିୟାନ୍‌

ଆପଣାକୁ କରିଣ ନିଃଶେଷ ।

ଆକାଶର ସାଥି ଚନ୍ଦ୍ର , ସୂର୍ଯ୍ୟ

ତାରାଗଣ ନୁହନ୍ତି ବାନ୍ଧବ ,

ଦେହାଶ୍ଳେଷୀ ଉରଗ ନ ପାଏ

ଚନ୍ଦନର ମିତ୍ରର ଗୋðରବ ।

ଦୂର ମଳୟ ତା’ ମିତ୍ର ପଣେ ,

ଅଙ୍ଗେ ତା’ର ଭରଇ ସୁବାସ

ସାଥି ସିନା ସିଏ । ଯିଏ ନିଜ ତ୍ୟାଗ

କରିଥାଏ ଆମରି ବିକାଶ ।

ସେ ସିନା ପ୍ରକୃତ ସାଥି । ଯିଏ ସାଥି ପାଇଁ

ଆପଣାକୁ କରେ ଉତ୍ସର୍ଗିତ ,

ସଂପଦେ , ବିପଦେ ସହାଁ ରହି

ପ୍ରାଣବୀଣା କରାଏ ଝଙ୍କୃତ ।