ଚିତ୍ରଲେଖା

କଳା ମେଘ ଭାସିଯାଏ ଦୂରକୁ ଦୂରକୁ ,

ବିରହର ଛବି ଆଙ୍କି ଦେଇ ।

ଆକାଶଟା ନୀଳ ଦିଶୁଥାଏ ,

ପ୍ରେମ ପାଇଁ ଅଭିସାରିକା ସାଜି ।

ପାଖୁଡାଏ ହସରୁ ବି ନିର୍ବାଣ ମିଳେ ,

ପୁଣି ସପନ ସିନ୍ଧୁକର ଚାବି ହଜିଯାଏ ।

ଆକାଶରୁ ଖସିଆସେ ଜହ୍ନ , ସାଜିବାକୁ ଯା'ର ମଥାମଣି ।

ଉଠିଥାଏ ରୋଷର ଜୁଆର , ପ୍ରାଙ୍ଗଣରୁ ତାର

ଝରିବା ପାଇଁ ।

ଶୁଭିଯାଏ ଶଙ୍ଖନାଦ , ଭିଜୁଥାଏ ରଙ୍ଗପାଦ

ତୁମ ପାଇଁ ଚିତ୍ରଲେଖା , ଆଜି ମୋ ପୃଥିବୀ ରଦ୍ଦ ।

ଅତୀତର ପ୍ରତ୍ୟେକ ଫର୍ଦ୍ଦ ରେ ତୁମକୁ ଖୋଜିବା ଆଗରୁ ,

ଆଖି ବୁଜି ଖୋଜିନିଏ ତୁମ ନିଖୋଜ ଅକ୍ଷାଂଶକୁ ।

ଭାବନାର ଅନ୍ତରାଳରେ କରାଘାତ କରୁଥାଏ କିଛି ଅସହିଷ୍ଣୁ ଗଳ୍ପର ସାରାଂଶ ।

ମୁଁ ଅନୁମତି ଦେବାର ବହୁତ ଆଗରୁ , କବ୍ଜା କରିନିଏ ମୋ ପ୍ରିୟ ଅତୀତର ବିଶେଷଙ୍କ ଉପରେ ।

ସୁଚିପତ୍ର ଓଲଟା ପାଲଟା ହେଇଯାଏ , ଝଡ ପରର ସହର ପରି ।

ପୃଷ୍ଠଭୂମିରୁ ଶବ୍ଦ ସବୁ ଝରିପଡନ୍ତି

କାକର ପରି ନା ଶ୍ରାବଣ ପରି ?

ଯେମିତି ବି ହେଉ , ସେମାନେ ଲାଗନ୍ତି ଖୁବ ଆପଣାର ,

ମୋ ପ୍ରିୟାର ସ୍ବେଦ ପରି ।