ପତିଙ୍କ ପ୍ରତି

କେବେ ବି ତ କହି ନାହିଁ

ଅଞ୍ଜଳିରେ ଭରିଦିଅ ମୋର

ସୁନା ରୂପା ହୀରା ,

ଆକାଶରୁ ତୋଳି ଆଣିଦିଅ

ଚାନ୍ଦ ଆଉ ତାରା ।

ହଁ ମନ ଚାହେଁ —

ଯେବେବି ଫେରୁଛ ଘରକୁ

ଖୁସି ମନରେ ଫେରନ୍ତ,

ମୁହଁରେ ତୁମର ଥାଆନ୍ତା କି

ଚେନାଏଁ ହସର ଧାରା ॥

ଯେତେ କଷ୍ଟ ହେଉ ପଛେ

ଘରର ସମସ୍ତ କାର୍ଯ୍ୟ

କରି ଚାଲିଥାଏ,

କହିନି ତ କେବେ

ଆଉ ପାରୁନାହିଁ ବୋଲି ।

ତମେ କିଛି କର ବା ନକର

କେବେ ଥରେ ପଚାରିଛ କି—

କଣ କରୁଛ ବୋଲି ?

ଆପତ୍ତି କରିଛି କି କେବେ ?

କାହାକୁ କାହିଁକି ଚାହିଁଲ କି

କାହା ସଙ୍ଗେ କଥା ହେଲ ବୋଲି ?

ହେଲେ କେବେ ବି ଥରେ

ତୁମର ସେ ପ୍ରୀତିଭରା ଚାହାଣୀ

ମୋ ଆଡେ ଆସିନିତ ବାଟ ଭୁଲି ॥

କେବେ ବି ତ କହିନାହିଁ

ଚାଲ ଯିବା ଆଜି

ବାହାରେ ଖାଇବା ବୋଲି ।

ବାହାରେ ନହେଲା ନାହିଁ

ଥରେ ହେଲେ ବି

କହିଛ କି ଘରେ —

ଆସ ଆଜି ସାଥିହୋଇ ବସି

ଖାଇବାକୁ ବୋଲି ?

କୁହ ତ କେବେ ବି

ଡାକିଛ କି ଥରେ ଆଦରରେ

ମୋ ନାଆଁ ଧରି ?

ନାଆଁ ନ ହେଲା ନାହିଁ

"ଶୁଣ" ବୋଲି ଥରେ

କହିଛ କି ଥରେ ମୁହଁ ଖୋଲି ?

ଜୀବନଟା ସରିଯିବ

ଏହିପରି ଧାଇଁ ଧାଇଁ

ଧଇଁସଇଁ ହୋଇ ।

କେବେ କଣ ଥକି ପଡି

ବସି ଯାଆନ୍ତନି ପାଖରେ ମୋ

ଦୁଇପଦ କଥା ହେବା ପାଇଁ ?

****