ମନର ସମାଧି ନାହିଁ

ଦେହ ଆଘାତରେ

ରକତ ଝରଇ

ମନ ଆଘାତରେ ଲୁହ ।

ରକତ ମହତ

ଲୁହ ବି ମହତ

ଜୀବନର ଦୁଇ ମୋହ ।

ଦେହ ମରଣରେ

ସମାଧିକୁ ଯାଏ

ମନର ସମାଧି ନାହିଁ ।

ନିଜର ମଣିଷ

ମରଣ ପରେ ବି

ଛାଇ ପରି ଥାଏ ରହି ।

ଭୂମିକମ୍ପ ହେଉ

ଅବା ଅଗ୍ନିପାତ

ପୃଥିବୀ ଘୁରି ଚାଲିଛି ।

ତା'ରି ଆବର୍ତ୍ତନ

ସୂର୍ଯ୍ୟ ଆକର୍ଷଣ

ସତ୍ୟ ଧର୍ମରେ ଚାଲିଛି ।

ନିଭୃତ ହୃଦୟୁ

ଝରିଥାଏ ପ୍ରେମ

ଶାଶ୍ୱତ ସମ୍ପୃକ୍ତି ନେଇ ।

ସାଥି ହୋଇ ଥାଏ

ଜନମେ ଜନମେ

ଏକାନ୍ତ ଆପଣା ହୋଇ ।

ପୁଣ୍ୟ ବୋଲି କିଛି

ପରିଭାଷା ନାହିଁ

ହୃଦୟର ଅନୁଭବ ।

ସୁକର୍ମ,ସୁଚିନ୍ତା,

ସୁଚାରୁ ଜୀବନ

ଦିଏ ସ୍ୱଚ୍ଛ ପରାଭଵ ।

ଆକାଶ କୋଳରେ

ଅଗଣିତ ତାରା

ଧ୍ରୁବ ସତ୍ୟ,ଚିରନ୍ତନ ।

କୋଟିଏ ଭିତରେ

ଗୋଟିଏ ମହତ

ବିଶୁଦ୍ଧ ଯାହାର ମନ ।