କବିତା ପାଠୋତ୍ସବ

ନିମନ୍ତ୍ରଣ ପାଇ କବୟିତ୍ରୀ ଗଲେ 

କରିବେ କବିତା ପାଠ

ଆନନ୍ଦରେ ପାଦ ତଳେ ଲାଗୁନାହିଁ

ଛାତି ହୁଏ କୁଣ୍ଢେମୋଟ ।

କେତେ ରାତି ବିତିଅଛି ଉଜାଗରେ

କବିତାକୁ କରି ପ୍ରେମ

କବିତା ପାଇଁକି ଖାଇବା କଅଣ

ଛାଡିଛନ୍ତି ବି ଆରାମ ।

ଜଞ୍ଜାଳିଆ ଘରେ ବାହା ଦେଇ ବାପା

ଭୁଲିଲେ ନିଜ ଦାୟିତ୍ୱ

ଜୀବନରେ ଯାହା ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖିଥିଲେ

ବୁଡିଲା ତା'ର ମହତ୍ତ୍ୱ ।

ପତିଙ୍କ ବିରକ୍ତି, ଶାଶୁଙ୍କ କଟୁକ୍ତି

ଯାଆ ନଣନ୍ଦଙ୍କ ବାଣୀ

ସବୁ ଶୁଣି ମଧ୍ୟ ଲୁଚେଇ ଲାଚେଇ

ଲେଖିଛନ୍ତି ସେ କାହାଣୀ ।

ଛପା ଅକ୍ଷରରେ ନାଆଁ ଦେଖା ମୋହ

ପୂରା ହୋଇ ନପାରିଛି

ପତ୍ର ପତ୍ରିକାକୁ ଲେଖା ପଠେଇଲେ

ଫେରସ୍ତ ଆସିଯାଇଛି ।

କବିଟିର ଦୁଃଖ କେମିତି ବୁଝିବ

ନଥିବ ଯାହାର ହୃଦ

ଲେଖି ନପାରିଲେ ବଞ୍ଚିବା କଠିନ

ମିଳୁ ପଛେ ଅପବାଦ ।

ଏତେ ଦିନ ପରେ ଆସିଛି ମଉକା

ମେଣ୍ଟିବ ମନର ସାଧ

ନିଜ କବିତାକୁ ଉତ୍ସବେ ପଢିବେ

ଶ୍ରୋତା ଶୁଣି ହେବେ ମୁଗ୍ଧ ।

ଟାଉନ ହଲ୍ ରେ ଶ୍ରୋତା ହାଉ ଯାଉ

ଦେଖି କବୟତ୍ରୀ ଖୁସି

କୋଉଠି ପଡିଛି ତାଙ୍କର ଚଉକି

ଚାରିଆଡେ ଗଲେ ଖେଦି ।

ଭାବିଥିଲେ ନେଇ ପ୍ରଥମ ଧାଡିରେ

ବସାଇବେ ସସମ୍ମାନ

ହେଲେ ଇଏ କ'ଣ ! ପଛ ଧାଡିରେ ବି

ଲେଖା ନାହିଁ ତାଙ୍କ ନାମ !

ତଥାପି ଖୁସିରେ ଉବୁଟୁବୁ ମନ

ଦେଖି ଶ୍ରୋତାଙ୍କର ଭିଡ

ଜଣା ତ ନଥିଲା ସହରଯାକର

କବି ହେଇଥିବେ ଠୁଳ !

ଇଏ ପେଲେ ତାକୁ, ସିଏ ପେଲେ ୟା'କୁ

ପଢିବା ପାଇଁ କବିତା

ଜଣେ ପଢୁ ପଢୁ ଅନ୍ୟ ଜଣଙ୍କର

ମୁହଁ ହେଉଥିଲା ପିତା !

ଜଣେ କହେ ଆଗେ ପଢିଦେବି ମୁହିଁ

ବସ୍ ଯିବ ମୋର ଚାଲି

ଆଉ ଜଣେ କହେ ଆଗ ନପଢିଲେ

ମହତ ମୋ ଯିବ ବୁଡି ।

ଜଣେ ପରେ ଜଣେ କବିତା ପଢିଲେ

କମିଲା ଲୋକଙ୍କ ଭିଡ

କବୟତ୍ରୀ ପାଳି ପଡିଲା ବେଳକୁ

ନଶୁଭିଲା ତାଳି ମାଡ ।

ଯାହାର ସରୁଛି, ପଳେଇ ଯାଉଛି

ଅନ୍ୟର କିଏ ଶୁଣିବ

ନିଜ ଠାରୁ ଭଲ କେ ପାରିବ ଲେଖି

କାହିଁ ମିଛରେ ବସିବ ?

ଯୋଉ ଦୁଇ ଜଣ ଲୋକ ଥିଲେ ବସି

ମାଇକି ଲାଇଟି ବାଲା

ହାଇ ମାରି ମାରି ଭାବନ୍ତି ସରିବ

କେବେ ଏ ନିର୍ଲଜ ପାଲା !!