ଆତ୍ମ-ପର

କବି ମାୟାଧର ମାନସିଂହ

ଖବରକାଗଜରେ ବଢ଼ିର କଥା

ପଢ଼ି ମୁଁ ମନେ ମନେ ଭାବଇ,

କିପାଇଁ ଏ ବିଳାପ ଏ ଗୁରୁ ବ୍ୟଥା,

ଲୋକେ ମଲେ ବା ଆଶ୍ରା ନ ପାଇ !

ନେତାଏ ଲୋକଗଣେ ଦେଖାନ୍ତୁ ଯାଇ

ଶିରୀ ସୁନ୍ଦର ବୃଦ୍ଧି ନଦୀର,

ତରୁଣେ ଲୋକଗଣେ ଶିଖାନ୍ତୁ ଯାଇ

ବଢ଼ି-ବର୍ଣ୍ଣନା ଯେତେ କବିର ।

ନିଜର ଦେଶରେ ଏ ନଦୀ ପର୍ବତ

ତାଙ୍କ ଶିରୀ ତ କେହି ବୁଝେନି,

କେମନ୍ତେ ଏହି ଜାତି ହେବ ଉନ୍ନତ

ସାହିତ୍ୟ ଗଢି ହେବ କି ଘେନି ?

ହେଉ ବରଷା, ହେଉ ନଈରେ ବଢ଼ି,

ଦେଶଟା ଦିଶୁ ହେଲେ ସୁନ୍ଦର,

କେତୋଟି ଲୋକ ଯଦି ଯାଆନ୍ତି ସଢ଼ି

କିପାଇଁ ନେବା ତାଙ୍କ ଖବର ?

ଦିନେକ ପରେ,ଗୃହେ ଫେରୁ ବାଟରେ

ଖାଇଲି ଘୋରତର ଆସାର,

ସେ ଦିନ ଜାଣିଗଲି କେତେ କ୍ଷଣରେ

ବିପଦ ଗୃହହୀନ ଚଷାର ।

ତା ପରଦିନ ଘରୁ ପାଇଲି ଲେଖ

ବଢ଼ିରେ ସବୁ ଧାନ ଯାଇଛି,

ବୁଝିଲି ପଢ଼ି, କେଶେ ଘୋଷାରି ନଖ

ଖବରକାଗଜ ଯା କହିଛି ।

ସମାପ୍ତ