ଶୀତ

ଭାନୁଜୀ ରାଓ

ଏଥର ଆସିଚି କାଳ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ଜରା ଓ ମୃତ୍ୟୁର

ଏଥର ଆସିଚି ଋତୁ ଲୋଳଚର୍ମା ବୁଢ଼ୀମାନଙ୍କର

କତରା କାଖେଇ କୋଳେ, ଇଷତ୍‌ ଉଷ୍ଣତା ପାଇଁ

ଉହ୍ମେଇରେ ସ୍ବରଗ ଖୋଜିବା ।

ପବନ ପନିକି ଧରି କେଳଉଛି ରାତିର ଦେହକୁ,

ଏ ବର୍ଷ ବୁଢ଼ା ଯିବେ ଚାଲି ଅପର ପୁରକୁ,

ପାକୁ ପାକୁ ପାଟି କରି ସେ ହିସାବ ସେମାନେ କରନ୍ତି,

ଆମ ଗାଁର ବୁଢ଼ାକୁଳ, ଦନ୍ତହୀନ ମାଢ଼ି ଖାଲି ହଲେ,

ପାହାଡ଼ର ଶିଖ ପରି ଦୁଇପଟେ ଜାଗରିତ ହନୁ।

ଏ ବର୍ଷ ଭାରି ଶୀତ

ଛପି ଛପି ଶୀତ ଋତୁ କେତେବେଳେ ପଶିଛି ଗାଁଆରେ !

ନିଶ୍ଚଳ ଆମ୍ବ ତୋଟା, ଖରାର ଉଷୁମ ଟାଣେ

ଡାଳ ଅଗେ ଘୁମୁରି କପୋତ ।

ନଈ ଆଜି କାଲି ବାଲି,

ଦିଗ୍‌ବଳୟ ଢାଙ୍କିଛି କୁହେଳି,

ଦୂରର ପାହାଡ଼ ସବୁ ଧୂସର ସ୍ବପନ ଭଳି

କୁହୁଡ଼ିରେ ମ୍ଳାନ ।

ବେଳଗତ ହେଲେ ପୁଣି ଘୋଟିଆସେ ପାଣ୍ଡୁର ରଜନୀ,

ସୂର୍ଯ୍ୟଟା ମରିଯାଏ ଝଟ୍‌ କରି, ନିଜ ରକ୍ତେ ଖେଳୁ ଖେଳୁ ହୋରି,

ନିଷ୍ଠୁର ବ୍ୟାଧ ପରି ଲୁଚି ରାତିର ଉହାଡ଼େ,

ଶୀତ ଆସେ ଦୁର୍ନିବାର ଅନ୍ଧାରର ଦେହରେ ବିହରି ।

ସେ ଆସିଚି ଦେଖିବାକୁ ଜରତୀଙ୍କ ଏ ଯେଉଁ ଯନ୍ତ୍ରଣା

ଏଥର ଆସିଚି ଶୀତ-ମାସର ଏ ଅସହ୍ୟ ତୁହିନ

ଏଥର ଆସିଚି ଦିନ ନିର୍ମଳ ଅବକ୍ଷୟତାର

ଏଥର ଆସିଚି ରାତି କରିବାକୁ ଘୋର ଉତ୍‌ପୀଡ଼ନ ।

ସମାପ୍ତ