ମା କଶ୍ଚିତ ଦୁଃଖଭାଗ ଭବେତ

ଅବାଞ୍ଛିତ ଇଚ୍ଛା ନେଇ

ଅତର୍କିତ ଆକ୍ରମଣ କରି

ତୁମେ ତୋଳିବାକୁ ପ୍ରୟାସିଲ

ପ୍ରଜ୍ଞାହୀନ ପ୍ରେମର ମନ୍ଦିର ।

ତୁମ ପରିଣୀତା ପ୍ରତିଭାକୁ

ସମ୍ମାନୀ ଥିଲି ମୁଁ ସ୍ନେହଝରା

ସ୍ନେହପୂର୍ଣ ସମ୍ବର୍ଦ୍ଧନା ଦେଇ

ସାରସ୍ବତ ସୃଜନୀ ତୂଳୀରେ।

ତୁମ କଵିତାର ମଧୁ ମଦିରାରେ

ନଥିଲି ମୁଁ ବିଟପୀ ଭ୍ରମର ।

ବରଂ ଥିଲି ଏକ ପ୍ରଜାପତି,

ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ବୋଧ ର ଆନ୍ତରାଳେ।

ମାତଙ୍ଗ ବାନ୍ଧବ ସାଜି ସଂସାରର

ମୃଦୁ ପୁଷ୍ପଗୁଚ୍ଛ ର ସୌରଭେ

ଇଚ୍ଛିଥିଲି ସୁରଭିତ କରିବାକୁ

ତୁମ କାବ୍ୟ କନ୍ୟା,କାବ୍ୟ ପ୍ରତିମାକୁ ।

ଜୀବନ୍ତ ଜନନୀ,ପୁଣି

ବିଦୁଶୀ ଭଗିନୀ,ତୁମ କାବ୍ୟ କନ୍ୟା।

ତୁମେ ମନ୍ଦାକିନୀ,

ମନ୍ଦ ମନ୍ଦ ମଳୟର ତାଳେ,

ଭରି ଦେଇପାର ସମ୍ଭ୍ରାନ୍ତ ସଂସ୍କାର।

ତୁମ କାବ୍ୟ କନ୍ୟା

ପ୍ରତି ଟି ପାଖୁଡା ଦେହେ

ଭରିଅଛି ନିତ୍ୟ ସତ୍ୟନିଷ୍ଠ

ଶ୍ରଦ୍ଧା ଆଉ ସମ୍ମାନ ର ଶ୍ରୋତ,

ପୁରିଅଛି ପ୍ରୀତିଭରା ନୀତିବାଣୀ ।

ହେ ମୋର ସାରସ୍ବତ ବନ୍ଧୁ !

କର ପରିତ୍ୟାଗ

ସବୁ ନ୍ୟୁନ ଆକର୍ଷଣ।

ମହାର୍ଘ ପରିଧି ଘେରା ବଳୟରେ

ତୁମ ପାଇଁ ରଖିଛି ମୁଁ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣ ସିଂହାସନ।

ତୁଳା ର ତୁଳୀରେ ନୁହେଁ,

ନିଷ୍କଳଙ୍କ କାଳି ର କଲମେ

ଲେଖିଦିଅ କେଇ ଧାଡି।

ଝରିଯାଉ ଝର ଝର

ଅମ୍ଳାନ ଓ ଅମୃତ ଅକ୍ଷରେ

ସ୍ବର୍ଣ୍ଣାକ୍ଷରୀ ସ୍ୱର।

ଗାଇ ଉଠୁ ଜୀବନର ଗୀତି ।

ସର୍ବେ ଭବନ୍ତୁ ସୁଖିନଃ,

ସର୍ବେ ସନ୍ତୁ ନିରାମୟଃ

ସର୍ବେ ଭଦ୍ରାଣୀ ପଶ୍ୟନ୍ତୁ

ମା କଶ୍ଚିତ ଦୁଃଖଭାଗ ଭବେତ ।