କନ୍ୟା

ତୁ କେତେବେଳେ ଚଞ୍ଚଳା, 

କେତେବେଳେ ପୁଣି ସରଳା

ତୁ ହିଁ ଜାୟା, ଭଗିନୀ

ତୁ ହିଁ ମାୟା, ଦୁଃଖ ହାରିଣୀ

ସମୟେ ସମୟେ ତୁ ଧ୍ବଂସ କାରିଣୀ ।

ଖୁସିର ଲହରୀ ନେଇଆସୁ ତୋରି ସାଥିରେ,

ପୁଣି ଅନେକ କରନ୍ତି ଦୁଃଖ ତୋ ଜନମରେ,

ପରିଣତେ ବୟସରେ ଲାଗେ କେତେ କଟକଣା,

ପାଦ ଟିକେ ଖସିଗଲେ କେତେ ଯେ ବାରଣା ।

ଦୁନିଆ ପୂଜଇ ତତେ ବିଭିନ୍ନ ରୂପରେ,

ସାଥିରେ ଦିଏ ଯନ୍ତ୍ରଣା ନାନା ପ୍ରକାରରେ,

ଘରର ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଭାବେ ଗଣା ତୁହି ହେଲୁ,

ସବୁରି ଦୁଃଖକୁ ଆପଣାର କଲୁ ।

ତଥାପି ଏ ଦୁନିଆ ଦେଖେ ତତେ ବୋଝ ହିସାବରେ,

ବାଣ୍ଟି ଯାଉ ସ୍ନେହ, ପ୍ରେମର ଜୁଆର

ବିଭିନ୍ନ ରୂପରେ ।