ପଲିଥିନ

ଆବାଳ, ବୃଦ୍ଧ, ବନିତାଙ୍କର

ଥିଲି ମୁଁ ଦରକାରୀ

ପୋଡା କପାଳ ହୋଇଗଲା ମୋର

ହେଲି ଦାଣ୍ଡର ଭିକାରି l

କେଡେ ସରାଗରେ ଧରୁଥିଲେ ମୋତେ

ଧନ୍ୟ ଥିଲା ମୋ ଜୀବନ

ଆଜି ମୂଲ୍ୟହୀନ ନିଷ୍ଫଳ ମୁଁ ଅଟେ

କଲ ମୋ ଗର୍ବ ଦମନ l

ପରିବା, ଖେଳନା, ପୂଜା ଫୁଲ ଧରି

କେତେ ଆନନ୍ଦରେ ଥିଲି

ଦୋକାନ, ବଜାର ପୂଜା ମଣ୍ଡପରେ

ପ୍ରାଧାନ୍ୟ ବିସ୍ତାର କଲି l

ଭୋଜି ଭାତ ବେଳେ ଅତି ଯତନରେ

ପକେଟରେ ଯାଉଥିଲି

ବଳି ଥିବା ଖିରି ମାଉଁସ ଧରି

ଲୁଚି ଲୁଚି ଆସୁଥିଲି l

ପିଲାମାନେ ମୋତେ ପକେଟରେ ଧରି

ବଗିଚାକୁ ଯାଉଥିଲେ

ଲୁଚେଇ ଲୁଚେଇ ଆମ୍ବ, ପିଜୁଳି....

କେତେ ଯେ ଭରୁଥିଲେ l

ଟଙ୍କା, ସୁନା, ହୀରା, ଲୁଗାପଟାକୁ

ନିଶ ଫୁଲେଇ ଧରିଛି

ମାଟି, ପାଣି, ଲୁହା, ଅଲୋଡ଼ା ଜିନିଷ

ସବୁ ମୋ ହୃଦେ ଭରିଛି l

ସବୁଠାରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ମଣିଷ ଜାତିର

ଥିଲି ମୁଁ ଗଣ୍ଠିର ଧନ

ସାରା ସଂସାର ମୋତେ ଖୋଜୁଥିଲେ

ଚତୁଃର୍ଦିଗେ ଥିଲା ମୋହର ସ୍ଥାନ l

ମୁକାର ଶବ୍ଦରେ ପ୍ରକମ୍ପିତ କଲି

ପୃଥିବୀ ସାରା କାୟା ବିସ୍ତାରିଲି

ଜଳ ସ୍ଥଳରେ ମୁଁ ଭରିଗଲି

ପଶୁ ପକ୍ଷୀ,ମଣିଷର ଜୀବନ ନେଲି l

ଗର୍ବ ମୋହର ଅତିସୟ ହେଲା

ମାଟିଠୁ ଭି ହୀନ ହେଲି

ଭଗବାନ ମୋର ଗର୍ବ ଭାଙ୍ଗିଦେଲେ

ମାଟିରେ ବି ମିଶିଲିନି l

ଜଳିକରି ମୁଁ ପାଉଁଶ ହେଲେବି

ପ୍ରଦୂଷଣ କରିଦେଲି

ଅତି ଗର୍ବେ ହତ ଲଙ୍କା ପରି

ସଂସାରୁ ଚାଲିଗଲି l

ସୁକାନ୍ତି ହୋତା