କବିତା ମୋ ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି

ରାତି ଯେବେ ନିଦ୍ରାବତୀ ସାଜେ,

ମୋ'ଆଖିରେ ପଲକ ପଡେନି,

କବିତାକୁ ନିଃସଙ୍ଗର ସାଥି କରିନିଏ ।

ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ଯେବେ ଲୁଚିଯାଏ,

କବିତା ମୋ'ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ସାଜେ,

ତା'କୋଳରେ ମୁଣ୍ଡ ଗୁଞ୍ଜି ଶାନ୍ତିରେ ମୁଁ ଶୋଏ ।

ଦରଦର ଆଘାତ ପାଇଲେ

ମୋ'ଦରଦ ବାଣ୍ଟିନେଇ ଯାଇ

ମୋ'କବିତା ତା'ଆଖିକୁ ଲୁହରେ ଭିଜାଏ ।

ଭିଜା ଓଦା ଲୁହର ଝରରେ

ମୋ'ତୁଳୀରୁ ନରମି ସରମି

ମୋ'କବିତା ତା'ନିଜକୁ ଜୀବନ୍ୟାସ ଦିଏ ।

ସ୍ବପ୍ନ ଯେବେ ଛପି ହଜି ଯାଏ

ମୋ'କବିତା କଳ୍ପି,କଳ୍ପନାରେ

ସପନ ସଉଧ ରଚି ସ୍ବପ୍ନରାଣୀ ସାଜେ ।

ପ୍ରକୃତିରୁ ରଙ୍ଗ ମାଗି ଆଣି

ସାରସ୍ୱତ ବୀଣାର ଝଙ୍କାରେ

ସଙ୍ଗୀତର ସୁରେ ସୁରେ ନିଜେ ନିଜେ ବାଜେ ।

ତା' ପଣତ ଫିକା ଫଗୁଣକୁ

ଫଲ୍ଗୁ ଭରା ରଙ୍ଗ ଆଭୂଷଣେ

ମମତାରେ ଭରି ଭରି ମତୁଆଲା କରେ ।

ନିଦାଘରେ ବୈଶାଖୀ ବୁକୁରେ

ଶ୍ରାବଣୀର ମେଘ ମାଳା ସାଜି

ଘନ ଚୂର୍ଣ୍ଣ କୁନ୍ତଳରେ ସଭିଙ୍କୁ ଆବୋରେ ।

କବିତା ଗୋ, ସ୍ନିଗ୍ଧ ଚାରୁଵାଳା

ଫେରି ଥରେ ନୀଳ ନୟନରେ

ଚାହିଁଦେଖ କବିଙ୍କର କାବ୍ୟଶ୍ରୀ ନୟନେ ।

ଭରିଦିଅ, ସରସ୍ଵତୀ ଙ୍କର

ଚଉଦିଗେ,ପ୍ରାନ୍ତରେ ପ୍ରାନ୍ତରେ

ବିଦ୍ୟା,ଗୁଣ,ବଳିଷ୍ଠତା ମରମେ ମରମେ ।

ସେ ସୁର ହେଉ ଅଲିଭା ଜ୍ଞାନ

ଚାରିଆଡେ ଫୁଟି ହସି ଉଠୁ

ଜ୍ଞାନଦୀପ ଘରେ ଘରେ ପୁରରେ ପ୍ରାନ୍ତରେ ।

ଦିବ୍ୟ ଜ୍ୟୋତି ବିକଶିତ ହେଉ

ପ୍ରାଣେ ପ୍ରାଣେ ମନରେ ମର୍ମରେ

ଆବିଳତା ହଟିଯାଉ ସକଳ ପ୍ରାଣରେ ।