ସୂକ୍ଷ୍ମ ସାକ୍ଷୀ

ଜୀବନ ଜଞ୍ଜାଳ ଘୁର୍ଣ୍ଣି ବଳୟରେ

ଅପରାହ୍ନ ଦେଇ

ଅତିକ୍ରମ କରୁ କରୁ ।

ସିକ୍ତ ସୋପାନରେ ପାଦ ପଡିଗଲା

ଭେଟିଲି ବଳୟେ

ସ୍ୱାଭିମାନୀ ଏକ ତରୁ ।

ସଂଭ୍ରମ ମାନରେ ସମ୍ପ୍ରତି ସଙ୍ଗୀତ

ରୁଦ୍ଧଶ୍ୱାସ ହୋଇ

ତା'କଣ୍ଠରୁ ଝରୁଥିଲା ।

ସେ ସଙ୍ଗୀତ ସୁରେ ମିଛ ସଭ୍ୟତାର

ସନ୍ଧାନୀ ସୀତାର

ନୀରବରେ ନିନ୍ଦୁଥିଲା ।

ନିନ୍ଦୁଥିଲା ସିଏ ସତ୍ୟ ଓ ଆନନ୍ଦ,

ସଭ୍ୟ ମୁଖାଧାରୀ,

ରୁକ୍ଷ ମଣିଷ କଥା ।

ତା' ଜୀବନ ପଥେ ଅନ୍ୟର ଆଘାତେ

ଦୁର୍ବାର ଯାତନା

ଅକୁହା ମନର ବ୍ୟଥା ।

ନୀରବିଗଲା ତା' ସଙ୍ଗୀତର ସୁର

ଓହରିଗଲା ସେ

ପ୍ରତାରଣା ପରିଧିରୁ ।

ଛଦ୍ମବେଶୀ ହୋଇ ସମ୍ମାନରେ ରହି

ଶବ୍ଦରେ ଶବ୍ଦରେ

ବହିଗଲା ଭାବନାରୁ ।

ନୀରବତା ତା'ର ଝଞ୍ଜା ଆଣିଦେଲା,

ନୀରବ ବତାସ

ମନ୍ଦ ମଳୟ ସାଜିଲା ।

ଜହ୍ନ ଜଗତରେ ପରୀ ଟିଏ ହୋଇ

ରୂପସୀ, ମୃଣ୍ମୟୀ

ଛଦ୍ମନାମେ ରହିଗଲା ।

ସଭ୍ୟତା ଆଖିରେ କଦାକାର ବୋଲି

ପରିଚୟ ଦେଲା,

ଆଶା ଅଶୁମାରୀ ବନ୍ୟା ।

ମୋ'ଲେଖନୀ ଧାରେ ଶୁଭ୍ର ଶ୍ୱେତପଦ୍ମା

ମୋ'କବିତା କୋଳେ

ପ୍ରେରଣା,ବିଦୁଶୀ କନ୍ୟା ।

ପ୍ରେରଣା ସେ ସିନା ପ୍ରଣୟୀ ମୋ'ନୁହେଁ

ଶାଶ୍ୱତ ବନ୍ଧନେ

ମୋ'କବିତା କୋଳେ ରଖି ।

ସଂସ୍କାର ରଚିବା ପରମ୍ପରା ନେଇ

କଳ୍ପିବି କବିତା

କରି ତା'କୁ ସୂକ୍ଷ୍ମ ସାକ୍ଷୀ ।

କବିତାରେ ଥିବ ପ୍ରତିବାଦ ତୀବ୍ର

ଅସତ୍ୟ ଉଦ୍ଧାମ

ସହରର ବିରୁଦ୍ଧରେ ।

ମୁଁ ତା'ର ଉତ୍ସାହ ସେ ମୋର ପ୍ରୋତ୍ସାହ

ସୃଜନୀ ହସିବ

ଭିନ୍ନ ଏକ ସ୍ୱରୂପରେ ।