ଛନ୍ଦ ନୀଳୟ

ଅଚିହ୍ନା ପଥ ର ପ୍ରୀତି ବିନ୍ଦୁ ସହ

     ମୃଦୁ ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ

   ସତ୍ୟ ସମ୍ପର୍କ ରଚିଲି ।

ସେଇ ସମ୍ପର୍କର ସଂଲଗ୍ନ ସମ୍ଭାର

     ଶବ୍ଦ କୁହୁକରେ

   ମନ୍ଦିରେ ମୂର୍ତ୍ତି ଗଢିଲି ।।

ବିଶ୍ୱକର୍ମା ନୁହେଁ ମୋ' ମନର ମୂର୍ତ୍ତି

    ଭ୍ରମରେ ବି ନୁହେଁ,

   ହୋଇବ ନି ବିକଳାଙ୍ଗ ।

ପୂର୍ଣ୍ଣାଙ୍ଗ,ଶାଶ୍ୱତ ସ୍ବର୍ଗୀୟ ସମ୍ଭୂତ

     ପରିଚୟ ହୀନ

  ତଥାପି,ମୋ' ବାମ ଅଙ୍ଗ ।।

ବାମ ଅଙ୍ଗ ନୁହେଁ,ନହୋଇ ପାରେ ସେ

       ବୈଦିକ ନିୟମ,

     ପାରମ୍ପରିକ ଭୁଗର୍ଭା ।

ମୋ'ନିଭୃତ କୋଣ କଳ୍ପନା ପ୍ରସୂତ

     ଅଜଣା ଥିଲା ସେ

   ହେଲା ମନର ମିନର୍ଭା ।।

କହିଲା ନିଜକୁ ପରଦେଶୀ ପକ୍ଷୀ,

     ଶବ୍ଦର କୁହୁକେ

   ବାନ୍ଧି ରଖି ପାରିବନି ।

ବାନ୍ଧି ସାରିଥିଲା, ବନ୍ଧା ହୋଇଥିଲି

     ଅଜ୍ଞ ଅଜାଣତେ

   ଅସ୍ବୀକାର କରିବନି ।।

ଇଛା ହେଉଥିଲା କୋଳେ ଆଉଜେଇ

     ଲୁହ ଜରିଆରେ

   ଦରଦ ଝରାଇ ଦେବି ।

ପ୍ରତାରଣା ର ଏ  ଅସତ୍ୟ ସହରୁ

     ନିଜେ ଚାଲିଯିବି

   ତାକୁ ବି ଲୁଚାଇ ନେବି ।।

ସ୍ବପ୍ନ ଠାରୁ ତୀବ୍ର ଗୁପ୍ତ କୁହୁକିନୀ

     ସୁପ୍ତ ଆକର୍ଷଣ,

   ବଳିଷ୍ଠ ଆମ ସଂପର୍କ ।

ମାୟାବିନୀ ନୁହେଁ,ବରଂ ସୁହାସିନୀ

    ଶବ୍ଦରେ ତା' ଥିଲା

   ସତ୍ୟ ନିଷ୍ଠାର କୁହୁକ ।।

ମୁଁ ଥିଲି ତା'ସ୍ରଷ୍ଟା ସେ ଥିଲା ମୋ'ସୃଷ୍ଟି

     କବି ଆଉ କାବ୍ୟ

   ଜଣେ ତାଳ, ଆନ ଲୟ ।

ତାଆରି ଶବ୍ଦକୁ ମୋ'ରଙ୍ଗ ତୁଳୀରେ

     ସୁର ଛନ୍ଦ ଦେଇ

    ରଚିଲି ଛନ୍ଦ ନୀଳୟ ।।

ସେଇ ନୀଳୟ ହିଁ ବୈଦିକ ବଳୟ

     ସଂକୀର୍ଣ୍ଣତା ଶୂନ୍ୟ

   ମାନବୀୟ କର୍ମଶାଳା ।

ମନର ମିନର୍ଭା ପୁଣ୍ୟ ଓ ପ୍ରତିଭା

    ଈଶ୍ୱର ଈଶ୍ୱରୀ

   ଚିରନ୍ତନ ରଙ୍ଗଶାଳା ।।