ବୈଧାନିକ ପରମ୍ପରା

ଏମିତି ନ ହେଉ ନିଷ୍ଠୁର ଆଘାତ

ଜଣା ଅଜଣାରେ

ମୋ' ପାଖରୁ ତୁମେ ପାଅ ।

ମୋ'ହୃଦ ସ୍ପନ୍ଦନ ଆଘାତ ପାଇଲେ

ମୃତ,ମରୁ ହୋଇ

କେମିତି ବଞ୍ଚିବି,କୁହ ।

ଏମିତି କୁହନା, ବାହାନା କରନା

ବାହାନା କରିକି

ହୃଦୟ କି ଜିଣି ହୁଏ ?

ମିଛର ରାଇଜେ ପ୍ରୀତିକୁ ଖୋଜିଲେ

ସତରେ ସତରେ

ପୀରତିଟି ହଜିଯାଏ ।

ଏମିତି ମାରନା, ନିଜେ ବି ମରନା

ମିଛରେ,ମିଛରେ

ଦୁହେଁ ହେବା ଅଭିଶପ୍ତ ।

ତୁମେ ବି ନଥିବ, ମୁଁ ବି ନଥିବି

ଥିବ ଖାଲି ଆମ

ଅବୁଝା ପଣର ମିତ ।

ଏତେ ବି ସହ ନା, ସହି କି ରୁହନା

ବେଶି ସହିବା ବି

ଈଶ୍ୱର ଆଖିରେ ପାପ ।

କହିଯାଅ ପଛେ ମନର ଦରଦ

ନିନ୍ଦା ଦିଅ ପଛେ

ନ ଦିଅ ଗୋ ଅଭିଶାପ ।

ଭଲ ପାଇବାଟା ଭାବ ହରା ହେଲେ

ଭଲ ପାଇବାର

ଭଲ ପଣିଆ ହରାଏ ।

ହୃଦୟର ପୁଣ୍ୟ ମନଟିଏ ଥାଏ

ସେ ମନ ମଉଳି

ଅଦିନରେ ଶୁଖିଯାଏ ।

ଏତିକି କଥା ମୁଁ କହୁଛି ଗୋ ସାଥି

ଆମ ବନ୍ଧୁତାର

ନିବିଡ଼ତା ଅଛି ବୋଲି ।

ପ୍ରେମର ପୁଣ୍ୟ ପରଶରେ ଆମ

କୁତ୍ସିତ ଭାବନା

ମଶାଣିରେ ଦେବା ଜାଳି ।

ମନର ସହିତ ମନର ମିଳନ

ମମତା ଆଖିରେ

ପ୍ରେମର ସ୍ୱରୂପ ନିଏ ।

ମିଳନ ବିରହ ବିରହ ମିଳନ

ହସ କାନ୍ଦ ପରି

ଆସୁଥାଏ,ଯାଉଥାଏ ।

ପ୍ରେମ ପଣତରେ ସ୍ଵର୍ଗୀୟ ସମ୍ମାନ

ବୈଦିକ ଯୁଗରୁ

ବୈଧାନିକ ପରମ୍ପରା ।

ପବିତ୍ର ଡୋରୀରେ ପ୍ରେମ ବନ୍ଧା ହେଲେ

ନ ରହେ କୁତ୍ସିତ,

ବିନାଶର ଭାବଧାରା ।