ହାତ ଓ ମୋ ଭୂତ

ଏଇ ନଈ କୂଳେ       ବରଗଛ ମୂଳେ 

ପଥର ଉପରେ ବସି,

ଟେକା କି ଖପରା     ମାରୁଥିଲେ ପରା

କଉତୁକେ ହସି ହସି ।

ମନେଅଛି କିବା     ସାଥୀ ହୋଇଥିବା

ଅଭୁଲା ମୂହୁର୍ତ୍ତେ କିଛି,

ପରସ୍ପର ପାଇଁ     ସାହା ହେବା ପାଇଁ

କଥା ଦେଇଥିଲେ ଇଚ୍ଛି ।

ଅଜାଣତେ ଧୀରେ    ପକାଇଲ ନୀରେ

ମୁହଁରୁ ଛେପକୁ କାଢି,

ହାତେ ଦେଇ ଚାପ     ଜଣାଇଲି ପାପ

ଶୁଣିବା କଥାକୁ ବାଢି ।

ବହୁଥିବା ପାଣି      ଗଙ୍ଗା ସମ ଜାଣି

କରିଲି ସିନା ବାରଣ,

ମୋଡି ତୁମ ବେକ     କହୁଥିଲି ଦେଖ

ଏ ଦୃଶ୍ୟ କେଉଁ କାରଣ ?

ପାଣିର ଉପରେ     ହାତଟେ ରୂପରେ

ସାକ୍ଷାତେ ଦିଶିଲା କ୍ଷଣେ,

ଆହା ବୋଲି କହି     ଯାଉଯାଉ ରହି

ଡରିଥିଲି ମନେ ମନେ ।

କିଛି ନାହିଁ ବୋଲି     କହିଲନି ଖୋଲି

କିବା ଭୂତ ଆଉ ପ୍ରେତ,

ଭ୍ରାନ୍ତି ଏ ମନର     ନୁହେଁ କୋ ଜନର

ହାତ ତ ନଥିଲା ସେ ତ !

ହାତ କରି ରିକ୍ତ       କଲ ଅଶ୍ରୁସିକ୍ତ

ନ ଜାଣେ କି ଦୋଷ କଲି,

ଝୁରେ ବାଟ ଚାହିଁ     ଗତି ଆଉ କାହିଁ

ଅକାଳରେ ମରିଗଲି ।

ବୁଝିଗଲି ସିନା        ରହିଲିନି ବିନା

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ପ୍ରମାଣେ ଆଉ,

ଚାଲିଯାଏ ଏକା     ଫିଙ୍ଗିବାକୁ ଟେକା

ଯାହା ଥିଲେ ପଛେ ଥାଉ ।

ଅଚାନକ ଥରେ     କିଏ ପିଠି ପରେ

ମାରିଲା ଗୋଟାଏ ଧକ୍କା,

ଫିଙ୍ଗି ହୋଇ ଯାଇ    ପାଣି ମଧ୍ୟେ ଥାଇ

ପାଇଲି ମାନସେ ଦକା ।

ଦେଖିଲି ପଠାରେ    ବସି ମୁଁ ଛଟାରେ

ନିଜକୁ ହିଁ ଦେଖୁଥିଲି,

ପାଣି ନେଲା ଟାଣି    ନ ପାରିଲି ଜାଣି

ହସେ କିଏ ଖିଲିଖିଲି ।

ପ୍ରସନ୍ନ କୁମାର ମାଦଳା