ପ୍ରଭାତ ପଦ୍ମିନୀ

କବିସୌରଭ ଅନୁପ ସିଂହ ଦେବ

ରାଜା ଖଡ଼ିଆଳ

ଆଲୋକିତ ରଥ-ଚକ୍ର-ଘର୍ଘର-ଶବଦେ

ପୁଲକିତ ହୁଏ ତବ ହୃଦ,ରୋମାଂଚିତ

ହୋଇଉଠେ ତନୁ,ମାନସ-ସଲିଳ ପରେ

ନୃତ୍ୟ କରେ କୁତୂହଳେ ପ୍ରଣୟର ଢେଉ,

ବାଜିଉଠେ ତନ୍ତ୍ରୀ-ତାରେ କେତେ ନବ ତାନେ

ଛନ୍ଦ-ଲୟେ ଭୈରବୀର ଆବାହନ ଗୀତି ।

ଆଶାୟୀ ପରାଣେ ଜାଗିଉଠେ ମିଳନର

ଅନ୍ତହୀନ କ୍ଷୁଧା, ବହୁ ଦିନ ପରେ ହୁଏ-

ଦୃଶ୍ୟ ନୈରାଶ୍ୟର ପଥେ ଆଶା-ଧ୍ରୁବତାରା ।

ଆନନ୍ଦାଶ୍ରୁ ସିକ୍ତ କରେ ଏଣୁ ବକ୍ଷବାସ ।

ସଖି ତବ ଉଷାରାଣୀ,ଆଶ୍ୱାସନା ଦେଇ

ପୋଛି ଗଣ୍ଡ ଅଶ୍ରୁବିନ୍ଦୁ ତନୁଲତା ଦିଏ-

ମଣ୍ଡି ଅଭିସାର-ବେଶେ ! କୋମଳ ମୃଣାଳ-

କରେ ବାନ୍ଧି ଦିଏ ସ୍ନେହେ ସୁବର୍ଣ୍ଣ କଙ୍କଣ,

ସାଜି ଦିଏ ଚାରୁ ଅଙ୍ଗ ପାଟଳ ବସନେ,

ବୋଳିଦିଏ ସୁବାସିତ ଅଗୁରୁ ତହିଁରେ,

ରଞ୍ଜିଦିଏ ଜବାରଙ୍ଗେ ଅମିୟ ଅଧର,

ରଙ୍ଗିଦିଏ ତୂଳିକାରେ ପୟରେ ଅଳତା ।

ମନ୍ଦେ ମନ୍ଦେ ତହୁଁ ହସି ଛନ୍ଦି ବହୁଲତା

ପ୍ରଭାକରେ ନିଅ କରି ଆପଣାର ବନ୍ଦୀ

ଭୁଲିଯାଅ ବିରହର ସକଳ ବେଦନା

ତାଙ୍କ ଗାଢ଼ ଆଲିଙ୍ଗନେ ଲଭି ସୁସେନେହ-

ବାହୁତଳେ, ସୁଖ-ଶାନ୍ତି, ଯାଦୁକର ସ୍ପର୍ଶ

ଗ୍ରୀଷ୍ମ ଅନ୍ତେ ଯେହ୍ନେ ଧରା ଲଭଇ ସାନ୍ତ୍ୱନା

ଭସାଅ ଯୁଗଳ ତନୁ-ତରୀ ନିରବଧି

ପ୍ରଣୟ-କାସାରେ ତାର ସ୍ୱଚ୍ଛ ନୀଳ ନୀରେ ।

ନିରେଖି ତା ପ୍ରଣୟିନୀ-ପ୍ରଣୟୀ-ମାନସେ

ବହୁ ସଦା ଯୁଗେ ଯୁଗେ ପ୍ରଣୟ ପ୍ରବାହ ।

ସମାପ୍ତ