ମୋ ବୋଊ

କଳ୍ପଲତା ମହାପାତ୍ର

ସ୍ନିଗ୍ଧ ଶୀତଳ ତରୁଡାଳେ ଆଶ୍ରିତ ବିହଙ୍ଗରେ

କିଚିରି ମିଚିରି ଶବଦେ

ମନେପଡେ ବୋଊ ତୋର କଥା

ସଞ୍ଜରିଯାଏ ପ୍ରାଣେ ପ୍ରଣେ ମୋ

ତୋ ଅକୁହା ବେଦନାର ଗାଥା l

ମୋ ମନ କାନ୍ ଭାସ୍ ତଳେ ନାଚିଥାଏ

ତା’ ଓଢଣା ତଳର ବ୍ୟାଥା

ନାଲି ଚକଚକିଆ ସିନ୍ଦୁର ଟୋପାରୁ ବୋହିଯାଉଥିଲା

ଶ୍ରମ ଶ୍ରାବଣୀର ଧାରା, ଶ୍ରମ ଶ୍ରାବଣୀର ଧାରା,

ତନ୍ଦ୍ରାର ଅନ୍ଧାରେ ଖସି ଯାଉଥିଲା

ନିମିଷକେ ହଟୁଥିଲା ମୁଖୁ , ତା ଅବସାଦର ରେଖା

ଭୀଷ୍ମର ପଣ ସତେ ଯେପରି କରିବ ନାହିଁ

କାହାକୁ ଅଣଦେଖା, କାହାକୁ ଅଣଦେଖା l

କ୍ଳାନ୍ତ ଧରଣୀର ନିଃଶବ୍ଦ ଜନପଦେ,

ତଥାପି ଶିଥିଳ ନ ଥିଲା ତା’ ଦେହ

ଅଝଟ ସନ୍ତାନର ନିଷ୍କାମ ସେବାରେ ହୃଦ ତା ସ୍ପନ୍ଦିତ

ଧୋ ’ରେ ବାୟା ଗୀତ ତେଣୁ

ହେଉଥିଲା କଣ୍ଠୁ ନିଃସୃତ

ଏବେ ମୁଁ ଜାଣୁଛି ବୋଊ ସତେ !

କେତେ ଆଶା ମନେ ଉଙ୍କି ମାରୁଥିବ ନିଶ୍ଚେ

ହଠାତ୍ ଆସି ଲିଭିବାର ଜବାବ ନ ଦେଇ

ବର୍ଷା ଆକାଶରେ ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁପରି,

ଚାଲିଯାଉଥିବ ଅପସରି

ଥାଆନ୍ତା କି ମୋ ସେ ଦିନ ଚିନ୍ତା ଚେତନା

ସ୍ଵପ୍ନ ପ୍ରଜାପତିକୁ ତା’ ହାତେ ଦିଅନ୍ତି ଧରାଇ ପରା

ସ୍ଵର୍ଣ୍ଣମୟୀର ଆଶା ହୁଆନ୍ତା ପୂର୍ଣ୍ଣ

ନ ଥା’ ନ୍ତା ଦେଖିବାକୁ ଏ ଦୁର୍ଦ୍ଦିନ,

ନ ଥା’ ନ୍ତା ଦେଖିବାକୁ ଆଜି ଏ ଦୁର୍ଦ୍ଦିନ l

ଦେଖନ୍ତି ତା’ ମନ ବନହରିଣୀ ନାଚ

ଗୋଲାପି ଉଷାର ଗୋଧୂଳି ତୀରେ

ତା’ ଓଠେ ଫୁଟନ୍ତା ରକ୍ତାରୁଣ କୃଷ୍ଣ ଚୂଡା ହସ,

ରକ୍ତାରୁଣ କୃଷ୍ଣଚୁଡାର ହସ l