ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣଯୁଗ

ରୋମାଣ୍ଟିକ କବି ମାୟାଧର ମାନସିଂହ

ଗଲା ସ୍ବର୍ଣ୍ଣଯୁଗ କାହିଁ ?

ଦେବତା ମାନବ ସାଥି ହୋଇଥିଲେ

ଭେଦ ପରା ଥିଲା ନାହିଁ !

ଛାଡ଼ି ମନ୍ଦାକିନି ତଟ,

ଦେବତା, ଧରଣୀ- ଧୂଳି-ସୁଖ ପାଇଁ

ଧରୁଥିଲେ ପରା ଘଟ !

ସୁଖେ ଦୁଃଖେ ମନୁଷ୍ୟର

ମିଶି ତେଜୁଥିଲେ ନୟନୁ ଲୋତକ

ସ୍ନେହେ ଧରି କରେ କର ।

ସୁଖେ ଦୁଃଖେ ମନୁଷ୍ୟର

ସଖା ସଖି ପରି ପାଖେ ହୋଇ ଠିଆ

ଦେଉଥିଲେ ପରା ବଳ ?

ସେ ଯୁଗ ଯେ ଗଲା କାହିଁ,

ଲୁହ ଢାଳି ଢାଳି ଡାକିଲେ ତ ଏବେ

ଦେବତା ଆସନ୍ତି ନାହିଁ !

କି ହୋଇଲା ଧରଣୀର ?

ସେଇ ତ ଆକାଶ, ସେଇ ରବି,ତାରା

ସେଇ ନଦୀ, ସେହି ନୀର !

ସେହି ନାରୀ,ସେହି ନର,

ରାଧିକା-ବିରହ ଏବେ ମିଶେ କରେ

ନାରୀ-ଆଖି ଛଳଛଳ !

ଅଛି ସେହି ସୁଖ ଦୁଃଖ

ସୁଦାମା-ଦାରିଦ୍ର୍ୟ କୋଟି ଗୁଣ ହୋଇ

ପୋଡ଼ୁଛି ଧରଣୀ-ବୁକ ।

ଦେବତା କାହିଁ ଗୋ ତେବେ,

ହାତେ ପୋଛି ଦେଉ- ନାହାନ୍ତି କାହିଁକି

ନରନେତ୍ରୁ ଲୁହ ଏବେ ?

ତେବେ ମିଛ କବି-କଥା,

ଭଗବାନ ଅବ- ତରି ଆସିବାର

ହରିବାକୁ ନର ବ୍ୟଥା ?