ପ୍ରକୃତିର ଅଟ୍ଟହାସ୍ୟ

ଏଠି ମଣିଷର ମାଆ ତ ଅନେକ

ତା ମଧ୍ୟେ ପ୍ରକୃତି ଏକ,

ମାଆର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ପାଳନ କରି ମୁଁ

ରଖିଛି ମୋହରି ଟେକ ।

କାହାକୁତ କେବେ ବାରଣ କରିନି

ସବୁ ଦେଇଛି ଅଜାଡ଼ି,

ଅନ୍ତ ଚିରି ମୋର ସବୁ ନେଇଯାଇ

ଦେଲୁରେ ମୋତେ ବିଗାଡ଼ି ।

ଦୁନିଆ ଭିତରେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଜ୍ଞାନୀ ହୋଇ

ଗଧ ପରି କିମ୍ପା ହେଲୁ,

ଆଶା କରି ତୁହି ଶତ ବର୍ଷ ପାଇଁ

କୃପଣରେ ଗଣା ହେଲୁ ।

ଯେବେ ଦେଖିନାହଁ ହୀନ ବୁଦ୍ଧି ନରେ

ଦେଖିବ ଆସରେ ଧାଇଁ,

ବହୁ ଖୁସି ହୋଇ କୋକେଇ ସାଜଇ

ଯିବାକୁ ମଶାଣି ଭୂଇଁ ।

ନିଜେ ସବୁ ନେଇ ଭଣ୍ଡିଲୁ ସଭିଁଙ୍କୁ

ବିଶ୍ୱାସରେ ଦେଇ ବିଷ,

ଯେତେ ଖାଇଅଛୁ ସବୁ ଓଗାଳିବୁ

ଭାବିଛୁ ତୁ ମନେ କିସ ।

ଗର୍ବ ଅହଙ୍କାରେ ସଭିଙ୍କୁ ନାଶିଲୁ

ବିଳାସରେ ଦେଇ ମନ,

ମୋର ଉଗ୍ରରୂପ ଦେଖାଇଲେ ତୋତେ

କେଉଁଠି ରଖିବୁ ପ୍ରାଣ ?

ଯେଉଁ କର୍ମ କଲେ ସେହି ଫଳ ମିଳେ

କହେ ତୋର ନୀତିଶାସ୍ତ୍ର,

ଏହି ନିୟମକୁ ଖଣ୍ଡିବା ପାଇଁ ରେ

ଧରିବୁ ତୁ କେଉଁ ଅସ୍ତ୍ର ।

କେତେ ଯେ ସଂକେତ ଦେଖାଇଲି ମୁହିଁ

ତଥାପି ଚେତିଲୁ ନାହିଁ,

ହୃଦୟକୁ ତୋର ପଥର କରରେ

ଦେଖେ ପାରୁଛି କି ସହି ।

ସଜ କର ତୋର ଦୁଇ ନୟନକୁ

ବିନାଶ ଦେଖିବା ପାଇଁ,

ବିବତ୍ସା ପ୍ରକୃତି ଉଗ୍ର ହୁଏ ଆଜି

ବିଧିର ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ପାଇ ।