ମୋ ତୁଳୀ ମରଣ ନାହିଁ

ବସନ୍ତ ପଞ୍ଚମୀ ବାସନ୍ତୀ ବେଳାରେ

ଭକ୍ତିର ଆଳତି ଦେଇ ।

ଆବାହନୀ ସୁରେ ଆବାହନ କରେ

ଆସ ଗୋ ଆଶ୍ୱସ୍ତ ହୋଇ ।

ତୁମରି ବୀଣାର ସୁର ଝଙ୍କାରରେ

ତୁମରି ସଙ୍ଗୀତ ଗାଇ ।

ମୋ' ମନର ଫୁଲେ ହାର ମୁଁ ଗୁନ୍ଥିଛି

ଗଳାରେ ଦେବି ପିନ୍ଧାଇ ।

ଜାଣେନା ସେ ହାର ପାରିବ କି କରି

ତୁମ ଗଲା ସୁଶୋଭିତ ।

କୁଙ୍କୁମ ହାର ଯେ ତୁମରି ଗଳା କୁ

କରିଅଛି ବିମଣ୍ଡିତ !

ବଉଳ ବଉଳ ଭିଗା ବାସନାରେ

ସବୁ ଦିଗ ଚହଟୁଛି ।

ବରଷ ଯାକର ପ୍ରତୀକ୍ଷା ଟି ମୋର

ସତ୍ୟତାରେ ବଦଳିଛି ।

ତୁମେ ତ ବରଦା ତୁମ ବରଦାନେ

ଲେଖୁଥିଲି,ଲେଖୁଥିବି ।

ସରି ସରି ଯିବ ଜୀବନ ସଳିତା

ତଥାପି ମୁଁ ଚାଲିଥିବି ।

ଚାଲିଥିବ ମୋର ନିର୍ଲିପ୍ତ ଲେଖନୀ

ତୁମରି ଆଶିଷ ଧାରେ ।

ତୁମ ମମତାରୁ ଜ୍ଞାନ ଝରି ଝରି

ଭିଜୁଥିବି ମୋ ତୁଳୀରେ ।

ଭିଜି ଭିଜି ତୁମ ବୀଣାର ଝଙ୍କାରେ

ମୋ କବିତା କଳ୍ପ କଢି ।

ଫୁଟି ଚାଲିଥିବ, ବାଣ୍ଟି ଚାଲିଥିବ

ତୁମ ଦିବ୍ୟ ଜ୍ଞାନାଞ୍ଜଳି ।

ସେ ଅଞ୍ଜଳି ଅର୍କେ ସଙ୍ଗୀତ ଲହରୀ

ବେସୁରା କୁ ସୁରେ ସୁରେ ।

ଭରି ଦେଇଯିବ ହସରେ,ସଂସ୍କାରେ

ଜ୍ୟୋତିର୍ମୟୀ ଆଲୋକରେ ।

ଅହେତୁକ ରଙ୍ଗେ ଭରା ରଂଗଶାଳା

ତୁମରି ଇଙ୍ଗିତ ପାଇ ।

ଜୀବନର ସେଇ ଭ୍ରଷ୍ଟ ତିମିରକୁ

କାଳେ, ପାରିବ ହଟେଇ !

ମା'ଗୋ ବୀଣାପାଣି ସୁରମ୍ୟ ଉଜାଣି

କୋଳେ କୋଳେ ଦିଅ ଢାଳି ।

ଇର୍ଷା ଅହଂକାର କଳୁଷ ବିକାର

ଅବିରତେ ଯାଉ ଜଳି ।

ମାଆ ସରସ୍ୱତୀ, ସାରସ୍ୱତ କ୍ଷେତ୍ରେ

ସତ୍ୟତା ପ୍ରତିଷ୍ଠା କର ।

ବଳିଷ୍ଠ ହେଉ ଗୋ ଆମରି ଲେଖନୀ

ନ ରହୁ ଛଳ ର ଡର ।

ତୁମରି ସଂକେତେ ଝରି ଚାଲିଥିବ

ନୀତି,ନ୍ୟାୟ ଲେଖନୀରେ ।

ମର ଶରୀରକୁ ଅମର କରିବି

ସଂସ୍କୃତିର ସଂଗୀତରେ ।

ମୋ ଅନ୍ତିମ ଯାତ୍ରା ମଶାଣିକୁ ଯିବ

ତୁମରି ସଙ୍ଗୀତ ଗାଇ ।

ତୁମରି ମନ୍ଦିରେ ଅମର ରହିବ

ମୋ ତୁଳୀ,ମରଣ ନାହିଁ ।