ରାତି

ଏ ରାତି ଆସେ

ମୋ ପବନା ପେଟର ଭୋକ ହେଇ

ମୋ ରଜନୀ ବୋଉର ଲୁହ ହେଇ

ମୋ ଗେହ୍ଲେଇ ଝିଅର ଅଭିମାନ ହେଇ ।

ସେ ଯେବେ ବି ଆସେ

ପ୍ରତି ଥର ପରି ଘୋଷଣା କରେ

ମୋ ବିରୁଦ୍ଧରେ ଶୀତଲ ଯୁଦ୍ଧ

ଆଉ ମୁଁ ,

ମୋ ଭିତର ସବୁ ଦୁର୍ବଳତାକୁ

ଛାତି ଭିତର କେଉଁ ଗୋଟେ କୋଣରେ

କବର ଦେଇ

ଏକାଙ୍ଗ ଚକ୍ରବର୍ତ୍ତୀ ପରିକା

ଲଢିବାକୁ ଲମ୍ଫ ଦିଏ

ଏଇ ହାଡୁଆ ଛାତିର

ପୁଳାଏ ସାହସର ସାହାରାରେ ।

ସେମିତି ରାତିଟା ବଢି ଚାଲେ

ଝିଙ୍କାରିର ଶବ୍ଦ ସାଥିରେ

ସେ ଆହୁରି ଗହନରୁ ଗହନ ହୁଏ

ମୁଁ ସାହସ ବାନ୍ଧେ

ସବୁଥର ପରି ଏ ଥରକ ବି

ତାକୁ ଟାଳି ଦେବାର ପ୍ରଚେଷ୍ଟାରେ

ତୋରାଣୀକୁ ଖାଇବା କରି ପେ’ଇ ଦିଏ

ନିଜ ହାତରେ ଲୁହ ସବୁ ପୋଛି ଦିଏ

ଗେହ୍ଲେଇ ଝିଅର ଅଭିମାନକୁ

ରାତିକ ପାଇଁ ମନେଇ ନିଏ

ମିଛ ପ୍ରତିଶ୍ରୁତିର ଆଳରେ ।

ପ୍ରତି ଥର ଯେବେ ଏ ରାତି ଆସେ

ମୁଁ ଲଢିଥାଏ

ଠିକ୍ ଏମିତି କେତେଗୁଡାଏ

ଭୋକ, ଲୁହ ଆଉ ଅଭିମାନ ସାଥିରେ ।