ସାର୍ଥକ ଶାସ୍ତ୍ର

ଯାହା ପାଇଁ ମୋର କବିତା ଝରଇ

ସେ "ପ୍ରେରଣା" ଯେବେ

ପ୍ରଣୟୀ ହେବ ।

ଅଳ୍ପାୟୁ ହୋଇ ବି ଆୟୁଷ ବଢିବ

ଅମାବାସ୍ୟାରେ ବି

ଜହ୍ନ ହସିବ ।

ପ୍ରେରଣା କାହାରି ପ୍ରଣୟୀ ହେବାରେ

ନୁହେଁ ଅପରାଧ

ନୁହେଁ ଛଳନା ।

ପ୍ରେରଣା,ପ୍ରଣୟୀ, ଉଭୟେ ମୃଣ୍ମୟୀ

ଉଭୟେ ମହତ,

ଚାରୁ ଲଳନା ।

ପ୍ରେରଣା କେବେ ବି ସଂକୀର୍ଣ୍ଣ ନ ଥାଏ

ବିଶାଳତା ନେଇ

ଅଙ୍କୁରିଥାଏ ।

ପ୍ରଣୟୀ ରୂପରେ ପ୍ରିୟତମ ପାଇଁ

ପ୍ରଶସ୍ତ ପରିଧି

ବିସ୍ତାରି ଦିଏ ।

ଛଳର ବେଭାର ମିଥ୍ୟା ଅହଙ୍କାର

ନୁହେଁ ଅଳଙ୍କାର

ପ୍ରେରଣା ପାଇଁ ।

ସତ୍ୟର ସେତୁରେ ନିଷ୍ଠା ନୈବେଦ୍ୟରେ

ସୃଜନୀ,ସ୍ରଷ୍ଟାଙ୍କୁ

ନିଏ କୋଳେଇ ।

ପ୍ରତି ମଣିଷର ଉନ୍ନତି ମୂଳରେ

ଉନ୍ନୀତ ପ୍ରେରଣା,

ମାର୍ମିକ ସତ୍ୟ ।

ପ୍ରେରଣା ବିହୀନ କୃତି ଅସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ

ମଣିଷ ମହତ୍ତ୍ୱ

ହୁଏ ଅସତ୍ୟ ।

ପ୍ରେରଣା ସ୍ପନ୍ଦନ ପ୍ରେରଣା ବନ୍ଧନ

ପୂର୍ଣ୍ଣ ସଫଳତା

ପବିତ୍ର ମନ୍ତ୍ର ।

ବେଦ ଓ ବେଦାନ୍ତ ପ୍ରେରଣା ଅନନ୍ତ

ବେଦ ହିଁ ପ୍ରଣୟୀ

ସାର୍ଥକ ଶାସ୍ତ୍ର ।

ହେ ସ୍ରଷ୍ଟା, ମହାନ୍, ପ୍ରେରଣା ପ୍ରଣୟେ

ଅନୁପ୍ରାଣା ହୋଇ

ସୃଜନୀ ଯାଅ

ପ୍ରଣୟରେ ଭରା ସଂସ୍କାରର ଛିଟା

ଦୁନିଆ ଦୁଆରେ

ଛିଟାଇ ଦିଅ ।