ଧ୍ଵସ୍ତ ପତର ଭାଷା

ଖଣ୍ଡିତ ଦୀପ

ଦଗ୍ଧ ସଳିତା

ଅନଳର ଶିଖା

ଜଳୁଛି ସେଥିରେ

ତିଳେ ହେଲେ ସେ ତ

କାହିଁ ଏ ଯାବତ

ପ୍ରଶମିତ ହେଇ ନାହିଁ |

ପ୍ରତିଚୀ ଗଗନେ ଦିଗ୍ବଳୟର ତଳେ --

ଭାସ୍ଵତ ସାତ-ଅଶ୍ଵ-ଚାଳିତ ନିଖୋଜ ହେଇ ବି

ଅସ୍ତାଚଳର ଅସ୍ତରଙ୍ଗେ ଅଳ୍ପ ଆଲୁଅ

ଏବେ ବି ଚାଲିଛି ଦେଇ |

ଲତା-ଗୁଳ୍ମରୁ ଶୁଷ୍କ ସୁମନ କଳ୍ପନା ଭରା-

ଜୀଵନ ଅସ୍ତ କାଳେ ନେବ ଆଶ୍ରୟ ହେଲାଣି

ସମୟ ସଞ୍ଚୟ କରି ବଳ ଆଖି ମେଲି ଜଳ ଜଳ --

ଧରି ସେ ସାହସ ଦେଉଛି ସୁବାସ

ଝଡ ବତାସରେ ତଳେ ଝଡି ପଡି

ଏବେ ବି ତ ମରି ନାହିଁ |

ସାଗର କନ୍ୟା --

ଥିଲା ସେ ଧନ୍ୟା

ଛୁଟାଇ ବନ୍ୟା

କ୍ରୀଡା ନିମଗ୍ନା

ଦୁଇ ଧାରେ ଧରି ରୂପ ଅନନ୍ୟା

ଵଣ୍ୟ କାମନା

ଜାଗ୍ରତ କରି ଵିଳାସ-କୁଶଳୀ ଛଟକ-ନିପୁଣା

ଧରଣୀ-ମଗ୍ନା ଫଲ୍ଗୁ ଯାଇଛି ବହି;

ଦିଶୁ ନାହିଁ ସିଏ ଲୁଚି ଲୁଚି ଦିଏ

ଜଳର କଣିକା ମାଟିର ଗର୍ଭେ ଥାଇ |

ମୋତେ -- ହେଲାଣି ବୟସ,

ଆଉ କେତେ ମାସ,

କି ଅବା ବରଷ ନିରତ ନିରସ ମୋ ପାଶେ ଯାଇଛି ରହି;

ଉତ୍କଳ-କଳା ଉଜ୍ଜ୍ଵଳ କରି ତୁମରି ଗଳାରେ ଅରପିବି ମାଳା,

ଦେଇ ଯିବି ଭାଷା - ନାହିଁ ତିଳେ ଆଶା

ମୋର ରହି ଯାଇଥିବା ଛିଣ୍ଡା ଖାତାର ଅଳ୍ପ କେତେଟା ପୁରୁଣା କଵିତା

ତା’ର ଜରା-ଜର୍ଜର ଧୂସର ଵର୍ଣ୍ଣ, ମରଣାପନ୍ନ --

ସେଇ ଧ୍ଵସ୍ତ ପତରୁ ଦେଇ !