ଆତ୍ମା

ଅମାନିଆ ମନଟା କେବେ

ବୁଝିଥିଲା ନା ଜାଣିଥିଲା ତାକୁ

ପ୍ରଥମ ଦେଖାରେ ତ ସେ

ହାଣି ଦେଇଥିଲା ଛାତିକୁ

ଚୋରି କରି ନେଇଥିଲା ହୃଦୟକୁ

ଗୋଲାପି ଓଠର ମୃଦୁ ହସରେ ।

କିଏ ଅବା ନ ଦେବ ହୃଦୟ ତାକୁ

ସୂତା ପରି କଟି ସହ ରାଜହଂସି ଚାଲି

ନିରୀହ ହରିଣୀ ମନ ନୀଳ ନୟନା

ଭାସିଆସେ ଓଷ୍ଠ ରୁ ଯାହାର

କୋଇଲିର ସୁମଧୁର ତାନ

ଭାବ ବିହ୍ବଳ କରିଦିଏ ତନୁ ମନକୁ ।

ହଠାତ୍ ଜୋରରେ ଆଘାତ୍ ହୁଏ

ଦୁନିଆଁଟା ଅଂଧାର ପରି ଲାଗେ

ହୋ ହାଲ୍ଲା ଜୋର୍ ଜୋର୍ ଶୁଭୁଥାଏ

ପାଣି ଆଣ , ଆମ୍ବୁଲାନ୍ସ ଡାକ

ଧିରେ ଧିରେ ଶବ୍ଦଗୁଡ଼ା ଦୁରରୁ ଦୁରକୁ

ଦୁରେଇ ଯାଉଥାଏ କାନଠାରୁ,

ଝାପସା ଝାପସା ଦିସୁଥିବା ପ୍ୟାଣ୍ଟତଲ

ଚପଲ ବୁଟ୍ ଗୁଡାକ ମିଶିଯାଉଥାଏ ଅଂଧାରରେ ।

ହେଇତ ! ସେ ସପନର ଅପସରି

ଧଳା ଡ୍ରେସରେ ଯାଦୁବାଡି ଧରି

ଆସୁଛି ପାଖକୁ ଡେଣାକୁ ଉନ୍ମୁକ୍ତ କରି ,

ହୃଦୟ ବଦଳରେ ଆତ୍ମାକୁ ନେବାକୁ ।