ଆମେ ଶାନ୍ତିରେ ପାରନ୍ତେ ରହି

ବୋଧେ ଶରତ ଯାଇଛି ହଜି,

ଋଦ୍ରଙ୍କ ପ୍ରକୋପ ବଢ଼ି ବଢ଼ି ଚାଲେ,

କବି ପାରେ ନାହିଁ,

ଭାବରେ ହଜି ।

ଶରତ ର ସଂଧ୍ୟା ଫୁଲଙ୍କର ଶୋଭା,

ଭରୁନାହିଁ ଆଉ ପ୍ରୀତି ପିଆଲାରେ ମହୁ,

ଗୋଧୂଳି ଆକାଶ ଦିଶେନି ସୁନ୍ଦର,

କବି ହୁଏ ନାହିଁ ଭାବୁକ ଆଉ ।

ନିଦାଘ ଭଳି ଏ ଋଦ୍ରଙ୍କ ପ୍ରକୋପ,

କରିଦିଏ ଅସ୍ତ ବ୍ୟସ୍ତ,

ପ୍ରାଣୀ ଠୁ ମଣିଷ ଡହଳ ବିକଳ,

ହୋଇଯାନ୍ତି ଚିନ୍ତା ଗ୍ରସ୍ତ ।

ବାସେନାହିଁ ଆଉ ଭୁରୁ ଭୁରୁ ହୋଇ,

ହେନା , ବଉଳ ର ମହକ,

ସବୁ ହଜିଯାଏ ଋଦ୍ରଙ୍କ ତାପରେ,

ମନରେ ଭରେନି ପୁଲକ ।

ଯାହା ସବୁ ହୁଏ ଦୁର୍ବିପାକ ଆଜି,

ସବୁ ଏ ମଣିଷ କୃତ୍ୟ,

କଳ କାରଖାନା ବଢ଼ି ବଢ଼ି ଚାଲେ,

ମଣିଷ କାଟଇ ବୃକ୍ଷ ।

ବୃକ୍ଷ ଥିଲେ ସିନା ସବୁଜିମା ଭରି,

ଶୀତଳ ହୁଅନ୍ତା ମହୀ,

ବଢନ୍ତାନି ଆଉ ଋଦ୍ରଙ୍କ ପ୍ରକୋପ,

ଆମେ ଶାନ୍ତିରେ ପାରନ୍ତେ ରହି ।

ମମତା ମଞ୍ଜରୀ ଦାସ, ବାଲିସାହି ,କଟକ