ବାପା

ବାପା ଆମ ବରଗଛ

ଦିଅନ୍ତି ଆମକୁ ଛାଇ

ସେହି ମହାଦ୍ରୁମ ତଳେ

ଚିନ୍ତା ଆମ ଯାଏ ଶୋଇ ।

ଆକାଶର ଵୁକୁ ପରି

ବିଶାଳ ହୁଦୟ ତାଙ୍କ

ସେହି ଛାତ ତଳେ ପିଲା

ଲଭୁ ଥାନ୍ତି କେତେ ସୁଖ ।

ବରଷା ଓ ଖରାରେ ସେ

ଛତା ପରି ରହି ଥାନ୍ତି

ପିଲାଙ୍କର ସବୁ ଦୁଃଖ

ମୁଣ୍ଡେଇ ସେ ନେଇଥାନ୍ତି ।

ବାପା ହାତ ଧରି ପିଲା

ଚାଲେ ଧୀରେ ଆଗେ ଆଗେ

ସବୁ ବୋଝ ଲଦି ଦିଏ

ବାପା ଙ୍କ ର ମୁଣ୍ଡ ପରେ ।

ବାପା ଅଟନ୍ତି ଆମର

ଦୁଃଖ ସୁଖ ର ସାଥୀ

ଅନ୍ତର ରେ ସ୍ନେହ ରଖି

ଉପରେ ଗାଳି ଦିଅନ୍ତି ।

ବାପା ଥିଲେ ପିଲା ପାଶେ

ଡର ନାହିଁ ଭୟ ନାହିଁ

ସବୁ ବିପଦ କୁ ବାପା

ନିଅନ୍ତି ବୋଝ ମୁଡାଇ ।

ପାଖରେ ନଥିଲେ ଧନ

ଧାର କରଜ୍ କରନ୍ତି

ଦିନ ରାତି ଖଟି ଖଟି

ପିଲାଙ୍କୁ ମଣିଷ କରନ୍ତି ।

ବାପା ପରି କିଏ ହେବ ଆଉ

ଆଉ ଏତେ ଧୈର୍ଯ୍ୟବାନ୍

ଘରର ମୂରବୀ ସିଏ

ଘରେ ଚଳେ ତାଙ୍କ ଦାନ ।

କେତେ ଦୁଖ କଷ୍ଟ ସିଏ

ସହୁ ଥାନ୍ତି ଘର ପାଇଁ

ପିଲା ତାଙ୍କ ମଣିଷ ହେଲେ

ସବୁ ଦୁଖ ଯାଏ ବୋହି ।

କେବେ କରିବାନି ଆମେ

ବାପା ଙ୍କୁ ଆମ ହତାଦର

ରଖି ଥିବା ଭକ୍ତି ମନେ

କରୁ ଥିବା ସମ୍ମାନ ଆଦର ।

କିଏ ହେବ ବାପାପରି

ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଏହି ଜଗତରେ

ପିଲାଙ୍କ ଭବିଷ୍ୟ ପାଇଁ

ମଜିରୁହନ୍ତି ସ୍ୱପ୍ନରେ ।

ପିଲାଙ୍କ ମଥାରେ ଥାଏ

ବାପା ଙ୍କ ଆଶିଷ ହାତ

ସେହି ବାପା ଙ୍କୁ ମୋର

କୋଟି କୋଟି ମଥା ନତ ।

-୦-

ଅମ୍ବିକା ସ୍ୱାଇଁ ଭୁବନେଶ୍ୱର

୯୭୭୭୫୯୯୬୯୫