ମାଟିଘଟ

ପ୍ରେକ୍ଷୀତ ପ୍ରତିମୂର୍ତ୍ତୀରେ

ତମେ ଦୃଶ୍ୟ ହୁଅ ଯେମିତି,

ଦଶଦିଗ,ଶହଶ୍ର ଆଲୋକ ବର୍ଷ

ଭୂମଣ୍ଡଳୀୟ ପ୍ରତିକୃତୀରେ

ଉଦଗାରୀ ହେଉଥିବା ଆଗ୍ନେୟ

ବହି ଯାଉଛି କୋଉ ପାହାଡର

ହୃଦୟକୁ ଚିରି, ବିସ୍ତରୀ ବିସ୍ତରୀ ।

ଯେତେ ଦୂରକୁ ଯାଉଛ

ସେତେ ଯାତନାର ଚାବୁକ ପରି

ଅସ୍ପର୍ଶ ଆଘାତଟିଏ

ଦେହସାରା ଲେସି ହୋଇଯାଉଛି

ନରମ ଶେଜସାରା କଣ୍ଟା

କଣ୍ଟ ଦେଇ ଅପେକ୍ଷା କରିଛି ।

ଅଜଣାତରେ ସଂଘାତ ସଂଘର୍ଷ

ଦିନ ତାରିଖ ମାସ

ବର୍ଷ ପରେ ଶହଶ୍ର ଆଲୋକ ବର୍ଷ

ବିତି ଯାଏ,ବାଟ ଯେତେ ଫିଟୁଥାଏ

ନୂଆ ଏକ କବନ୍ଧ ସଦୃଶ୍ୟ ଭବିଷ୍ୟଟେ

ତମ ଆଗେ ନାଚୁଥାଏ ।

ମାଟିଘଟରୁ ମନ ସରେ

ମାଟିଘଟ ମାଟିରେ ମରେ

ତୁମେ ଆପେକ୍ଷିକ ଇଛାକୁ ଆପ୍ତ କରି

କଳାହାନ୍ତରେ କଳହାନ୍ତରିତା ପାଲଟୁଥାଅ

ମୁଁ ଓଲଟୁ ଥାଏ ମାଟିଘଟରୁ ଶୂନ୍ୟଘଟକୁ

ତମେ ଯୋଉ ଶୂନ୍ୟତାକୁ ମୁକ୍ତି ନୁହଁ

ମାୟା କହୁଥାଅ ।