ଦେହାହୁତି

ଚେତନାର ଚଉକାଠେ ବିବେକର ଦ୍ୱାର କିଳି

ନିତି ଫେରି ସ୍ୱପ୍ନେ କାହିଁ ଓଠ ପାଶେ ଆସ ମିଳି

ନିର୍ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱରେ ଛୁଅଁ ବୋଲି ସମ୍ବେଦନଶୀଳ ଅଙ୍ଗ

ସପନ ରଙ୍କୁଣୀ ମୋର ହୁଏ ଯେତେ ଧୃତି ଭଙ୍ଗ ।

ସାରାରାତି ରଚି କେତେ ଅହେତୁକ ଭୂତ କେଳି

ସପନର ବାଲିଘରେ ମନ ମୁତାବକ ଖେଳି

ମନ୍ତୁରା ପାଣି ସିଞ୍ଚାଇ ସତେ କି କିମିଆ କଲ

ସମ୍ମୋହନ ବଶୀଭୂତ ଦେହ ଯାକ କଲବଲ ।

ଛାତି ତଳ ଅନ୍ଧାରରେ ଜଳିଯାଏ ଯେତେ ନିଆଁ

ବାରୁଦର ଜଉଘରେ ଜମିଯାଏ କୁହ କିଆଁ

ତଳିପାରୁ ଶିରସ୍ତ୍ରାଣ ଭେଦିଯାଏ ଆପେଆପେ

ପ୍ରଶମନ ପରିତ୍ରାଣ ବିହୁନେ ଜଳାଏ ତାପେ ।

ବାରମ୍ବାର ରୁଦ୍ଧଶ୍ୱାସ ହେଉ ହେଉ ମୁଁ ନିଆଁରେ

ଲିଭିଯିବି ସରିଗଲେ ଇନ୍ଧନ ମୋ ଦୁନିଆଁରେ

ସକାଳରୁ ବାସି ଚୁଲି ପ୍ରତିସଞ୍ଜେ ଦୀପ ଜାଳେ

ଆଉଥରେ ଜଳିବାକୁ ଏତେ କାହିଁ ନିତି ଭାଳେ ।

ଏଥିପାଇଁ ଏ ଜୀବନ ପ୍ରଦୀପର ଶିଖା ଗୋଟେ

ଜଳିଲିଣି ଯେବେଠାରୁ ଲିଭୁନାହିଁ ଆଉ ମୋଟେ

କେତେ ଆଉ ବାକି ଅଛି ବଞ୍ଚିବାର ପାଇଁ ଭ୍ରମ

ଆହୁତିର ଆକର୍ଷଣେ ବଢିଲାଣି ଦେହେ ଶ୍ରମ ।

ପ୍ରସନ୍ନ କୁମାର ମାଦଳା