ମଣିଷ ପଣିଆ

ଆବେଗଭରା ଏ ଦରଦୀ ଜୀବନେ ,

ପ୍ରତୀକ୍ଷାର ନାହିଁ ଅନ୍ତ ।

ଶାନ୍ତ କ୍ରାନ୍ତ ଆଉ ଅବିଶ୍ରାନ୍ତ ହୃଦୟରେ ,

ଭାବନାରେ ବିମୋହିତ ।

କର ଅବା ମର ଜୀବନ ବିତାଅ ,

ଶୋଷଣ ହଉବା ଲାଞ୍ଛନା ।

ଦଣ୍ଡେ ଖାଇ ଖଣ୍ଡେ ପିନ୍ଧି ,

ବଞ୍ଚିଗଲେ ତରିଯିବ ଏ ଜୀବନେ ।

ଘାତକ ସାଜିଛି ଆପଣାର ଲୋକ ,

କହିବା କାହାକୁ ଆଉ ।

ମଣିଷ ଭିତରେ ମହତ ପଣିଆ ,

ଦେଖିହେଉ ନାହିଁ ଆଉ ।

ତୁଚ୍ଛ ପ୍ରଶଂସ ପାଇବା ଆସାରେ ,

ଖାଲି ନିଜେ ନିଜକୁ ଦେଖାଉ ଥାଉ ।

ଗର୍ବ ଅହଙ୍କାର ପ୍ରଭୂତ ବିସ୍ତାର ,

ମନୋଭାବ ନେଇ ମନୁଷ୍ୟ ।

ନିଇତି ଜୀଉଁଛି ପାଇବା ଆଶାରେ ।

ହୋଇ ନିଜେ ପ୍ରଥଭ୍ରଷ୍ଟ ।

ନିତି ଆଦର୍ଶକୁ ଜଳାଞ୍ଜଳି ଦେଇ ,

ହୋଇଅଛି ପ୍ରଥଭ୍ରଷ୍ଟ ।

ମାନ ଅପମାନ ଲାଞ୍ଛନା ସହି ସେ,

ଅନ୍ତରରେ କାନ୍ଦି ମୁଖରେ ଫୁଟାଏ ହସ ।

@ ସୁସିଲ୍ ପାଣି ,ପୁରୀ ।