ଶୂନ୍ୟତାର ଛାଇ

ଶୂନ୍ୟତାର ଛାଇକୁ ଧରିବାକୁ ,

ଇଚ୍ଛା ପୂରଣ ହୁଏନା ,ତା'ହସରେ ,

ସେ ହସର ତୁର୍ଯ୍ୟନାଦରେ,

ଜାଣିହୁଏ ସେ ଅଛି ସବୁରି ଭିତରେ ।।

ଅନ୍ଧ ଗଳିର ଭ୍ରଷ୍ଟ ନାୟକର ଚିତ୍ର ,

ରକ୍ଷକ ଯେବେ ଭକ୍ଷକ ସାଜଇ,

ନାଗରା ବଜାଇ ଲମ୍ବା ପାହୁଣ୍ଡରେ ,

ଦିଶେ ଶୂନ୍ୟତାର ଛାଇ ।।

ତୁଚ୍ଛାଟାରେ ଖାଲି କଲମର ,

ଗାର ଟଣା ହୁଏ କାଗଜ ଉପରେ ,

ଦେହ ଦେବାଳୟରେ ପଡିଥିବା,

କ୍ଷତ ସ୍ଥାନକୁ ମଲମ ଦେବାରେ ।।

ଶୂନ୍ୟତା ପୁଣି ହସେ ,ଓଠରେ ଓଠ ଛୁଆଁଏ,

ହାତରେ ଥିବା ରେଖାକୁ ଇଙ୍ଗିତ କରେ ,

ଯେ ରେଖା କରିଛି ବନ୍ଦୀ ମୋର ଅତୀତ ,

ବର୍ତ୍ତମାନ ଆଉ ଭବିଷ୍ୟତର ଆଶାରେ ।।

ଶୂନ୍ୟତାର କେରା କେରା ସ୍ମୃତିରେ,

ଛାତି ହୁଏ ରକ୍ତାକ୍ତ ,

ଗାଁ ମୁଣ୍ଡ ବରଗଛ ଚଉତରା ,ପୋଖରୀ ତୁଠର,

କାହାଣୀ ଅବ୍ୟକ୍ତ ।।

ନାହିଁ ଗଭୀରତା ପୋଖରୀ ପାଣିରେ ,

ଚଉତରା ଭିତରୁ ବରଗଛ ଚେର ନାହିଁ ,,

ନାହିଁ ସାଙ୍ଗ ମେଳ ବସୁନାହିଁ ଭାଗବତ ଟୁଙ୍ଗୀ,

ଶୂନ୍ୟତା କାନ୍ଦୁଛି ,ଆଖିରେ ତା'ଲୁହ ନାହିଁ ।।

ଗାଁ ରୁ ସହରକୁ ଆସିବାର ରାସ୍ତା ,

ନାଲି ଜହ୍ନର ଧାର ଆଲୁଅରେ ,

ନୀଳତାରା ତୋଳିବାର ଇଛା

ଅଶାନ୍ତ ସାଗରକୁ ବାଟେଇନିଏ ।।

ବାଲିଶେଯେ ଅସଂଖ୍ୟ ମୁକ୍ତା ହୀନ ଶାମୁକା,

ଅଶାନ୍ତ ଲହରୀ ସାଥେ ସମୁଦ୍ରର କୂଳ ,

ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗେ ଅସହାୟତାର କରୁଣତା,

ତା'ସାଥେ ଶୂନ୍ୟତାର ଆକୁଳ ଚିତ୍କାର ।।

ସିପ୍ରା ନାମତା ( ନମ୍ରତା )

ବାରିପଦା