ଅସତ୍ୟ ସହରେ

ଅସତ୍ୟ ସହରେ ସତ୍ୟ ନିରୁଦ୍ଧିଷ୍ଟ

ତା'ଲୁହ ଝରୁଛି

ନୟନ ନିଭୃତ କୋଣେ ।

ମିଞ୍ଜି ମିଞ୍ଜି ହୋଇ ତା'ଦୀପ ଜଳୁଛି

ପ୍ରାଞ୍ଜଳ ପ୍ରହାରେ

କେତେ କ୍ଳିଷ୍ଟ,ସିଏ ଜାଣେ ।

ଜଳୁଛି ପ୍ରତିଷ୍ଠା ହଜିଛି ଶର୍ମିଷ୍ଠା

ଲକ୍ଷେ ଦେବଯାନୀ

ପ୍ରତାରଣା ଆଘାତରେ ।

ବଶିଷ୍ଠ ସମ୍ପ୍ରତି ନିର୍ବାକ ନିଶ୍ଚଳ

ବ୍ୟକ୍ତିରେ ବ୍ୟକ୍ତିରେ

ସଂଘତିର ଅଭାବରେ ।

ଆତଙ୍କ ରାଜରେ ସହର କମ୍ପୁଛି

ପ୍ରାଣ ଭିକ୍ଷା ମାଗେ

ସତ୍ୟ ଶାନ୍ତି ଦୟା କ୍ଷମା ।

ନୃଶଂସତା ଆଉ ନିର୍ଦ୍ଦୟ ଦୁର୍ବାସା

ଆଜିର ସହରେ

କରେ କ୍ରୁର ପରିକ୍ରମା ।

କାଲିର ରକ୍ଷକ ଆଜି ଯେ ଭକ୍ଷକ

ଭକ୍ଷଣ ନିଶାରେ

ମୃଦୁ ମୃଦୁ ମତୁଆଲା ।

ସୁରକ୍ଷା କବଚ ସଙ୍କୁଚିତ ହୋଇ

ଆଶ୍ରୟ ଆଶାରେ

ପାଲଟିଛି ସେ ଅବଳା ।

ନୃତ୍ୟ ବି ଏଇଠି ତାଣ୍ଡବ କରୁଛି

ସଙ୍ଗୀତ ସାଜିଛି

କ୍ରନ୍ଦନ ଦୁନ୍ଧୁଭି ଧୁନୀ ।

କୋଣାର୍କର କଳା ସନ୍ତ୍ରାସେ ଶଙ୍କୁଛି

ସର୍ବତ୍ର ଶୁଭୁଛି

ବିକଳାଙ୍ଗ ପଦ ଧ୍ୱନୀ ।

କାହିଁ ଗଲା ଜାତି ସ୍ବର୍ଣ୍ଣ ଇତିହାସ

ଗଲେ କାହିଁ ସେଇ

ବୀର ଆଉ ବୀରାଙ୍ଗନା ।

ମୁକ୍ତିର ମଶାଲ ଯା'ହାତରେ ଥିଲା

କ୍ଷେପଣାସ୍ତ୍ର ଆଉ

ସନ୍ତ୍ରାସବାଦର ବାନା ।

ମିଥ୍ୟା ପ୍ରବଞ୍ଚନା କପଟ ଛଳନା

ଶସ୍ତାରେ ଶସ୍ତାରେ

ବିକ୍ରି ହେଉଛି ବଜାରେ ।

ସତ୍ୟର ମଣିଷ ପ୍ରାଣ ଭିକ୍ଷା ମାଗେ

ରାସ୍ତାରେ ରାସ୍ତାରେ

ସତ୍ୟକୁ କିଏ ପଚାରେ !

ହେ ସତ୍ୟ,ସିଦ୍ଧାନ୍ତ ତୁର୍ଯ୍ୟ ପ୍ରତୀକ୍ଷିତ

ନୁହଁ,ନୁହଁ ତୁମେ

ଭାଗ୍ୟହରା,ବେସାହାରା ।

ଏବେବି ବଞ୍ଚିଛି ଛିଦ୍ର କୋଣେ କିଛି

ତୁମରି ସନ୍ତକ

ବଳିଷ୍ଠ ,ବଜ୍ର ,ନିଆରା ।

ସ୍ପଷ୍ଟବାଦୀ ହୁଅ, ସନ୍ତ୍ରାସ ବାଦ କୁ

ନିର୍ଲଜ ନାମାଙ୍କି

ବୀର୍ଯ୍ୟ ଗର୍ଭେ ଦିଅ କ୍ଷେପି ।

ଧର୍ମ ଧ୍ବଜା ଦୃଢ଼ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ କର

ଆତଙ୍କ ବଳୟେ

ସନ୍ତ୍ରାସ ବାଦକୁ ଚାପି ।

ଦେବଲୋକ ଅବା ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ଅମର୍ତ୍ତ୍ୟରେ

ବିପ୍ଳବର ବହ୍ନି

କର ତୀବ୍ର ତେଜିୟାନ ।

ସର୍ବତ୍ର ସତ୍ୟର ଜୟ ଜୟକାର

ତୁମରି ବିଜୟ

ସନ୍ତ୍ରାସେ କରୁ ଶ୍ମଶାନ ।