ମୁଁ ଓ ମୋର ନୀରବତା

                            

ଏମିତି ଏକ ଶୁନ୍ୟ ବଳୟର ଚତୁଃପାଶ୍ୱର୍ରେ

କିଛି ନୂତନତାର ଆଶା ନେଇ ,

ପ୍ରତିଟି ରାତି ପାହି ସକାଳ ହୁଏ ମୋର

ଉଦିତ ସୂର୍ଯ୍ୟର କଁଅଳ କିରଣରେ ,

ପ୍ରଖର ରୌଦ୍ରତେଜ ରେ ଦିନ ଦ୍ବି ପ୍ରହର

ଆଉ ଅପରାନ୍ହ ପରେ ନଇଁ ଆସୁଥିବା

ସଞ୍ଜ ର ମୃଦୁ ସମୀର ......

କେମିତି ଅଲଗା ଦିଶେ ନିଶା ଯାମିନୀରେ

ନୀଳ ଆକାଶର ରଙ୍ଗ

ତୋଫା ଜହ୍ନର ରୂପ ଲୋଭୀଲା ଲୋଭୀଲା

ମିଟି ମିଟି ତାରାର ଆଖିର ଇସାରାରେ ,

ମୋ ଭିତରେ ଧସେଇ ପଶିଆସେ

ଅନେକ ଖାମ ଖିଆଲ ତରଙ୍ଗର ଲହଡି

ପିଟିହୁଏ ଯାଇ ମାନବିକତାର କାନ୍ଥରେ

ଗଭୀର ଆର୍ତ୍ତନାଦ କରିଉଠେ ଆତ୍ମା ,

କେତେ ଅସହାୟ ଆଉ ସ୍ଥାଣୁ ସତେ

ମୁଁ ଆଉ ମୋର ଏ ନୀରବତା ।

ମୋ ଆଖିର ପାଣି ମୋତେ ଲୁଣିଆ

ପରିବର୍ତ୍ତେ ଲାଗେ ସ୍ୱାଦ ହୀନ

ହୃଦୟର ଗତି ଲାଗେ ଛନ୍ଦ ହୀନ

ସତେ ଅବା ମଣିଷର ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱ ବିକାରଗ୍ରସ୍ତ

ପାଗଳର ସ୍ପନ୍ଦନଶୁନ୍ୟ ଜୀବନ ,

ପାଣିଚିଆ ଲାଗେ ,ସବୁ ଶାସ୍ତ୍ର ପୁରାଣର ଆଦର୍ଶ

ଫିକା ପଡେ ମାନବୀୟ ଭାବଧାରାର ପ୍ରଚାର

ଦାର୍ଶନିକଙ୍କର ଜୀବନ ଦର୍ଶନ

ବୁଦ୍ଧିଜୀବୀଙ୍କର ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ବିଚାର

ଲେଖକ ର କଲମର ଆଲୋଡନ ,

ଯେବେ ଦେଖେ ସାମାଜିକ ଅବୈଧ ବନ୍ଧନ

ମାନବିକତାର ମୃତ୍ୟୁ , ବିଜୟୀ ପାଶବିକତା

ଅର୍ଦ୍ଧ ଦଗ୍ଧ ଚଳନ୍ତି ଲାସ ଠାରୁ ଅଧିକ ଭୟଙ୍କର ,

ସବୁ ଦେଖି ନିଶୁଚୁପ ଓ ନିଥର ହୋଇ ବସିଥାଏ

ମୁଁ ଆଉ ମୋର ଏ ନୀରବତା ।

ଆତ୍ମାରୁ ଛଳନାର ବର୍ମ ଖୋଲିଯାଏ ଯେବେ

ସ୍ତମ୍ଭୀଭୂତ ହୋଇଯାଏ ସୃଷ୍ଟି  ସେ ,

ଦାନବର ହୁଙ୍କାରରେ

ଯିଏ ଖାଲି ଚିରିପାରେ ,ବିଦାରି ପାରେ

ନଖ ମୁନେ ,କରିପାରେ ଦନ୍ତକ୍ଷତ କଁଅଳ ଦେହରେ

ଦେଇପାରେ ଅଶେଷ ଯନ୍ତ୍ରଣା ,

ସେତେବେଳେ ବି ମୋ ଭିତରେ ଅଶେଷ କୁଣ୍ଠା

ସେ ହୋଇପାରେ ମୋ ଅତି ନିଜର

ଜାୟା ,ଜନନୀ ,ଭଗିନୀ ଅବା ଦୁହିତା ......

କିଛି କରିବା ଦରକାର ନାହିଁ

ଏ ହା -ହୋଲ୍ଲା ମାତ୍ର କ୍ଷଣକ ପାଇଁ

କେଇଟା ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ଅପସରିଯିବ

ତଥାକଥିତ ଜୀବନଚର୍ଯ୍ୟା ପୁଣି ଚାଲିବ

ଏବଂ ହେଉଥିବ ପୁନରାବୃତ୍ତି ସେ କଳଙ୍କିତ 

ଅଧ୍ୟାୟର ଅଙ୍କାବଙ୍କା ରାସ୍ତା ,

ସବୁ ବୁଝି ସବୁ ଜାଣି ସହିଯାଉଥିବା

ନିର୍ଲ୍ଲଜ କ୍ଳୀବତାରେ ଆବଦ୍ଧ

ମୁଁ ଆଉ ମୋର ଏ ନୀରବତା ।

 ସିପ୍ରା ନାମତା ( ନମ୍ରତା )

ବାରିପଦା