ପାଳଭୂତ

ଖରା ନାଇଁ

ବର୍ଷା ନାଇଁ

ଶିତ କି କାକର ନାଇଁ ;

ସେମିତି ଛିଡାଥିବୁ ତୁ,

ଉଜୁଡା କ୍ଷେତଟାକୁ ଚାହିଁ ।

କେଡେ ନିର୍ବିକାରରେ ତୁ ,

ତୋର କି ନିଘା ଅଛି

ଯିଏ ମାନିଲେ ମାନନ୍ତୁ

ନ ମାନିଲେ ନାଇଁ ।

ପ୍ରାଣହୀନ ତୁ ତ

କେଉଁ ଅଛି ଅବା ସତ ସତ

ଆଖି କାନ ହାତ

ଗୋଟାଏ ଭଙ୍ଗା ମାଟି ହାଣ୍ଡି

ଫଟା କାମିଜକୁ

ନଡା ପରେ ଢାଙ୍କି

ଛଜଗେଇଛି ତତେ

ସେ ବୋକା ଚଷା

ସୁଫଳା ଫସଲର କ୍ଷେତ ।

ବାବୁରେ

ଏଠି ହୁରୁଡ ମୁହଁ ଗାଈ ଗୋଠ

ଫଁ ଫଁ ଗର୍ଜନ

ଦେଖା ଦେଖି ଶିଙ୍ଗ

କିଏ କେଡେ , କେତେ ପାରିବାର ।

ସମସ୍ତେ ଜାଣିଲେଣି

ତୁ ନିର୍ଜୀବଟେ ବୋଲି

ଆଖି ନାଇଁ କାନ ନାଇଁ ହାତ ନାଇଁ

ରୋକିବାକୁ ଧାଇଁ ଯିବୁ

ନାଲି ଆଖି ଧରି

ଖାଇଲେ , ଖାଉଥିବେ

ଯେତେ ଇଚ୍ଛା ସେତେ

ଲୋଡା ନାହିଂ ଜାଣିବାର

କାହା ଭାଗ କେତେ

ଲୁଟିଲା ନା ମୂଲିଆର

ମାସ ମାସ ବର୍ଷ ବର୍ଷ ଶ୍ରମ

ଝାଳ ପରି ପୋଛିଗଲାତାଳୁରୁ ଯେତେ

ଜୀବନର ଜୀବିକାର ସ୍ଵପ୍ନ

ତୁ ସେମିତି ଥିଲୁ ସିନା ଛିଡା ।

ଏବେ ରୀତିମତ ହାହା କାର

ଚାଷୀର ଚାଷର

ତୁ କି ଶୁଣିପାରୁ

ମରିଯାଉ ବଉଁଶ ତା

ଦୁଇ ମୁଠା ଅର୍ଣ୍ଣ ପାଇଁ

ଫେରୁଥାଉ ତୋ ଜିମା

ଉଜୁଡା କ୍ଷେତରୁ ।

ତୁ କି ଜାଣିପାରୁ

ତୁ ତ ଗୋଟେ ନିର୍ଜୀବ ପାଳଭୂତ

ଦୁଃଖ ନାଇଁ ସୁଖ ନାଇଁ

ତୁ କି ଚିହନୁ ଭୋକିଲା ପେଟକୁ

ଆଖି ମୁଦି ତୁହି ସିନା

ଏକା ହସିପାରୁ ।

ଶାରଦା ପ୍ରସାଦ ପରିଡା

ଅଧ୍ୟାପକ, ମେକାନିକାଲ ଇଂଜିନିୟରିଗଂ,

କୋଣାର୍କ ବିଜ୍ଞାନ ଏବଂ ବୈଷୟିକ ମହାବିଦ୍ୟାଳୟ , ଖୋର୍ଦ୍ଧା