ଜହ୍ନ ବି ହସେ

ଫିକକରି ହସିଦେଲା

ଜହ୍ନ ମୋତେ ଚାହିଁ,

ମନେହେଲା ନିରବରେ

କହୁଛି ଠାରେଇ-

ଆ..ଆ ଥରେ ମୋ କତିକି

ଦେଖେଇବି ତୋତେ ,

ଅମରାବତୀ ରାଇଜ

ପାରିଜାତ କେତେ ।

ସରଗର ଉପବନେ

ନାନା ଜାଗା ଘୁରି ,

ସାଉଁଟିବୁ ତୋ ସପନ

ଯେତେ ମନ ଭରି ।

ଆଖିରେ ଆଖିଏ କେତେ

ରଚିବୁ କବିତା ,

ସାତରଙ୍ଗେ ରଙ୍ଗେଇବେ

ତାହାକୁ ସବିତା ।

ହଜିଯିବୁ ସେବେ ତୁହି

ଆପଣା ଭିତରେ ,

ମିଠାମିଠା ଅନୁଭବ

କରିବୁ ଏଠାରେ ।

ଫେରିଗଲେ ମରତକୁ

କହିବୁ ଖବର ,

ଜହ୍ନରାଇଜଟା ନୁହେଁ

ଧୂଳି ଓ ଧୂସର ।

ଭରପୁର ସ୍ୱପ୍ନ ସେଠି

ରହିଛନ୍ତି ଚେଇଁ ,

ଏ ରାଇଜବାସୀଙ୍କୁ ତା'

ଅଜାଡ଼ିବା ପାଇଁ ।।

ବି. ନିରୁପମା

ମାମୁରିଆ, ଛେଣ୍ଡିପଦା,ଅନୁଗୋଳ।