ହଜିଲା ଦିନ

ମେଘ ବରଷଇ ମୂଷଳ ଧାରାରେ

ହସଇ ଧରଣୀ ରାଣୀ

ହୃଦୟେ ମୋହର ଜଗାଏ ପୁଲକ

କେତେ ସ୍ମୃତି ଦିଏ ଆଣି ।

ହଜିଲା ଦିନକୁ ଖୋଜି ବସିଲି ମୁଁ

ସ୍ମୃତି ଭିଜା ବରଷାରେ

ପ୍ରତିଧ୍ୱନି ଛଳେ ବରଷା ଶବଦ

ଆନମନା ମତେ କରେ ।

ଝରକା ପାଖରେ ସେଦିନ ମଉନେ

ଆକାଶକୁ ଚାହିଁ ରହି

ମନେ ଭାଳୁଥିଲି କେତେ ଯେ ବରଷା

ଜୀବନେ ଦେଲି ବିତାଇ ।

ମନେ ପଡ଼ିଗଲା ଭିଜା ଏ ଶ୍ରାବଣେ

ସାଙ୍ଗ ସାଥୀ ଗହଣରେ

ଖେଳି ବୁଲୁଥିଲି ସେମାନଙ୍କ ମେଳେ

ଖୁସିଭରେ ଉଚ୍ଚାଟରେ ।

କାଗଜେ ତିଆରି କରି ଡଙ୍ଗାଟିଏ

ଭସାନ୍ତି ଏବେ ପାଣିରେ

ଭାସି ଭାସି ଡଙ୍ଗା ଯାଉଥାନ୍ତା ଚାଲି

ସରଗ ପାଣିର ଧାରେ ।

ମୋ ମନ ଡଙ୍ଗାଟି ବର୍ଷା ମାଡ଼ ଖାଇ

ଯିବ ଅଧ ବାଟ ଯାଏ

ସାଙ୍ଗ ସାଥୀ ଏବେ କେହି ନାହିଁ ଏଠି

ଡଙ୍ଗା ମୋ ବାହିବ କିଏ ?

ଘାଣ୍ଟି ଘାଣ୍ଟି ବର୍ଷା ପାଣି ମୁଁ ଫେରିଲେ

ହୋଇ ଓଦା ସର ସର

ଦେଖଇ ମୋ ବାଟ ଚାହିଁ ବସିଅଛି

ହୋଇ ମୋ ବୋଉ ଅଧୀର ।

ଲମ୍ୱା ପଣତରେ ପୋଛି ମୋର ଦେହ

ଆକଟି କହଇ ମୋତେ

ଆଉ କେବେ ଯଦି ଏପରି କରିବୁ

ମୋ ରାଣ ରହିଲା ତୋତେ ।

କାଗଜ ଡଙ୍ଗା ପରି ମୋ ଜୀବନ

ଏ ସଂସାର ଉବୁଟୁବୁ

ତଥାପି ଚାଲିଛି ଥମିନି କେଉଁଠି

ବୋଉ ରାଣ ଭାବୁ ଭାବୁ ।

ଜୀବନ ନଉକା କେତେ ଟାଣ ସତେ

ବୁଡ଼ିବନି ଅଧାବାଟେ

ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଆହୁଲାରେ ବାହିଲେ ବୋଇତ

ଆଶାର ସିନ୍ଧୂରା ଫାଟେ ।

ଶ୍ରୀମତୀ ରେଣୁକା ଆଚ଼ାର୍ଯ୍ୟ (ମିଶ୍ର)