କବି ଓ ଅକବିର କବିତା

ରଘୁନାଥ ଧଳ ସାମନ୍ତ

ତୁମେ ଗଲାପରେ

ମୁଁ ଆଉ କବିତା ଲେଖୁନି l

ଲେଖୁନି ନୁହେଁତ ଲେଖି ପାରୁନି l

କାରଣ,ଆପଣା ଆପଣାର ଭାବନେଇ

ମହମହ ହୋଇ ମହକୁଥିବା ମୋ ଶବ୍ଦର ଫୁଲ ସବୁ

ସତେ ଯେମିତି ମୋ ପାଇଁ ଅର୍ବାଚୀନ ଅପାକ୍ତେୟ l

ଏମିତି କହିଲେ

ମୋ ଲେଖିବା ନ ଲେଖିବାରେ କ’ଣ ବା ଫରକ ଅଛି l

ମୁଁ ତ ଆଉ ଲିଖୁନଥିଲି ମୋ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ପାଇଁ କିମ୍ବା

ଆଉ କାହାକୁ ପ୍ରଭାବିତ କି ଆମୋଦିତ କରିବାକୁ l

ମୁଁ ବି ତ ଲେଖୁନଥିଲି ତୁମ ମନ କିଣିବାକୁ କି ମନ ଜିଣିବାକୁ l

ମୁଁ ଖାଲି ଲେଖୁଥିଲି କେବଳ ଆଉ କେବଳ

ତୁମ ନରମ ଓଠ ଧାର ରେ ଟିକିଏ ହସ ଦେଖିବାକୁ l

ତୁମେ ଗଲାପରେ

ମୋ ପାଇଁ କବିତା ଆଉ ସଙ୍ଗାତର ଅନ୍ତ ହେଲା l

କାହିଁକି କେଜାଣି ଆଉ କାହା କଣ୍ଠରେ

ଜନ କଲ୍ୟାଣର ମୂର୍ଚ୍ଛନା ମତେ ଆଉ ତନ୍ମୟ କରୁନି l

ଆଉ କାହା କୋଳର ତାନ ପୁରାର ଶବ୍ଦ ମତେ

ପୁଲକିତ କରୁନି l

ଏବେମୋ ପସନ୍ଦ ଅପସନ୍ଦ ସବୁ ଏକାକାର l

ରଙ୍ଗ, ରୂପ, ମହକର ମୂଲ ନାହିଁ କି ମାନେ ନାହିଁ l

ମୁଁହକୁତ ଚାହିଁଲନି, ଉପଦେଶ ଦେଇ ଗଲଯେ

ହରେଇବାର ଅବସାଦ, ପାଇବାର ତୃପ୍ତି,

ହାରିବାର ଆତ୍ମଗ୍ଳାନି, ଜିତିବାର ଅହଂକାର

ଆଉ ତ୍ୟାଗର ମହାନତା ଭିତରୁ ଜୀବନକୁ ଖୋଜ l

ମୁଁ ଏବେ ପଚାରୁଛି l

ଏକା ଏକା କେମିତି ମୁଁ ଜୀବନ ଭିତରୁ

ଜୀବନ ଖୋଜିବି ?

ମୋ ପାଖେ ତୁମେ ନାହଁ ମୋ ପାଖେ ମୁଁ ଖାଲି ଅଛି l