ରମଣୀରତନ

ମୃଦୁ ସୁହାସିନୀ    କୋକିଳଭାଷିଣୀ

ସୁହାଗରେ ଅନୁରାଗ

ମାଦକତା ଭରା    ପ୍ରୀତିମଧୁ ଝରା

ପରିଣୀତା ପ୍ରାୟେ ଲାଗ ।

ଉଲ୍ଲାସରେ ପୂରି    ଉଚ୍ଛ୍ବାସରେ ଘୂରି

କଟାକ୍ଷେ ମୋହିତ କର

ଜାଣ ବିମ୍ବାଧରୀ     ଯୁଗ ଯୁଗ ଧରି

ବକ୍ଷ ମୋ ତୃଷ୍ଣାରେ ଭର ।

ଶତଶତ ମଧୁ     ସ୍ବପ୍ନେ ରାତି ଅଧୁ

ପୁଲକେ ଖେଳାଇ ଛାୟା

ବିହର ପ୍ରକୋଷ୍ଠେ   ବିଚୁମ୍ବିତ ଓଷ୍ଠେ

ମୁଲକେ ବିମୋହେ କାୟା ।

ଆସି ସନ୍ନିଧାନେ    ନମଜ୍ଜି ନିଦାନେ

ଅପସରି ଯାଅ ଛଳେ

ରତିନତି ଟାଳି   କେତେ ଆଉ ଜାଳି

ମାରିବ ବିରହାନଳେ ?

ବିଫଳ ଫଳକେ   ଆଙ୍କିଛି ପଳକେ

ନିରାଶା ପ୍ରଣୟଲେଖା

ତମସରେ ଭରା    ଶୂନ୍ୟତାରୁ ଝରା

ଏହି କି ବିଜୁଳିରେଖା !

ନପାଇ ସମ୍ବାଦ   ଭରେ ଗୋ ପ୍ରମାଦ

ଅନ୍ତରେ ମୋ ତିଳେ ତିଳେ

ମିଥ୍ଯା ଅପବାଦ    ହେଲାଣି ଅବାଧ

ଜନମୁଖେ ଯାହା ମିଳେ ।

ହୃଦ ଆକର୍ଷଣେ    ଆସିଛ ଦର୍ଶନେ

ଯେତେ ଉନ୍ମାଦନା ନେଇ

ସତେ କି ସମ୍ପ୍ରତି     ଅନୁପ ସମ୍ପତ୍ତି

ଅର୍ପିବ ସଂସ୍ରବ ଦେଇ ?

ଅଭୀପ୍ସିତ ସୁଖେ   ତନ୍ଦ୍ରାଳସୀ ମୁଖେ

ଆରକ୍ତ କୁରଙ୍ଗୀ ଆଖି

ମନ୍ଥରଗାମିନୀ     ଶୃଙ୍ଗାରକାମିନୀ

ଚିତ୍ତେ ମୋ ରହିଛ ଲାଖି ।

ସୁନିବିଡ଼ ପ୍ରେମ   ସରି ନୁହେଁ ହେମ

ବିପଣି ନଶ୍ବର ମୂଲ

ବିନିମୟେ ଭାବ    ପରଖି ପ୍ରଭାବ

ସ୍ବୀକାର ପ୍ରଣୟଫୁଲ ।

ସଞ୍ଚାରି ବିଶ୍ୱାସ     ସୁରଭିତ ଶ୍ବାସ

ପରସ୍ପରେ ନେଉ ମୋହି

ପରିହରି ବ୍ରୀଡା  ଉଶ୍ୱାସ ମୋ ପୀଡା

ବାହୁବେଷ୍ଟନେ ମୋ ଶୋହି ।

ମନ ମରୁଭୂମେ    ବରଷିବ ତୁମେ

ଯେବେ ଶତ ରସଧାରେ

ସାନ୍ନିଧ୍ୟେ ନିଶ୍ଚୟ    ଭାବନା ନିଚୟ 

ଲୟ ହେବ ଶରଧାରେ ।

ରମଣୀରତନ    କର ଗୋ ଯତନ

ତୋଷ ଆସି ବିଚକ୍ଷଣେ

ତନ୍ମୟତା ସଙ୍ଗେ   ପ୍ରଣୟର ରଙ୍ଗେ

ବିହ୍ବଳ ହୋଇବା କ୍ଷଣେ ।